1. Muzyka
Wybór piosenek Hemp Gru, to chyba największa porażka reżysera. Kiepskie rymy, łopatologiczna treść tekstów i bijąca z nich, dziecinna wręcz megalomania, całkowicie rozstrajają. Nie zrozumcie mnie źle, prywatnie nic do muzyków nie mam ale jest przecież tyle piosenek o powstaniu o wiele lepszych, delikatniejszych i napisanych z wyczuciem. Żeby nie być gołosłownym, przywołam tu choćby wspaniałą płytę zespołu Lao Che. Może mniej by się rzucało to wszystko w uszy, gdyby reżyser nie próbował łączyć hip hopu z bardzo nostalgiczną muzyką. Albo jedno, albo drugie! Tu brak zdecydowania niszczy film.

2. Gra aktorska
Nie mieści mi się w głowie, jak to jest możliwe, że Kolberger (wspaniała kreacja w filmie A. Wajdy "Pan Tadeusz"), Nehrebecka, Romantowska, Nowak, Konopka. Tuzy polskiego aktorstwa nie grają, czytają z kartki. Kiedyś Cezary Pazura powiedział, że w 13 posterunku dlatego wszystko wydaje się takie lekkie i łatwe, bo wykonane było ciężką pracą i tysiącami dubli. W filmie Ireneusza Dobrowolskiego nie ma żadnej lekkości. Wszyscy aktorzy zachowują się jakby byli wzięci z przesłuchań do "Pamiętników z wakacji".

3. Dialogi
Nie wiem w jakim stopniu winę ponoszą aktorzy ale wiem, iż konstrukcja dialogów nie ułatwiła im sprawy. Wszyscy bohaterowie tego filmu mówią, jak postacie z książek dla dzieci. Nie ma w tym za grosz realizmu. Rozumiem chęć sławienia powstania, ale przez propagandowe teksty wychodzące z ust aktorów, ja widz, czuje się jak na odczycie podczas zjazdu partii. Może zamiast trząść się o to, czy jakiś tekst przypadkiem nie urazi powstańców, autor dialogów powinien porozmawiać z tymi jeszcze żyjącymi albo poczytać "Kamienie na szaniec", wywiady z Edelmanem, Bartoszewskim. Przecież powstaniec też człowiek.

4. Scenariusz
Pierwsze co rzuca się w oczy to płaskie postacie. Jak ktoś jest dobry to jest dobry. Jak ktoś jest zły, to jest zły. A na przystawkę jeden stereotypowy dobry Niemiec, żeby widz mógł wiedzieć, iż w zgrai zwierzęcych potworów też byli ludzie. Zero własnych historii i wytłumaczeń dlaczego są tacy a nie inni. Jedynie porażki w stylu braku zgody na kredyt i kobieta w ciąży. Nie bardzo też przemawia do mnie wplątanie w to wszystko wątku korupcyjnego. Co reżyser chciał tym udowodnić, że powinniśmy jeszcze raz zburzyć całą Warszawę i zrobić z niej gigantyczny cmentarz?

5. Tania dydaktyka
Prócz "sławienia" powstania warszawskiego film "przemyca" inne przesłanie. Bezpardonowo szczuje na biznesmenów, czyli bogatych. Wiadomo, jak ma pieniądze to ukradł albo oszukał. W tym kraju uczciwi są tylko biedni. Nie wiem, czy twórca jest wyznawcą Jarosława Kaczyńskiego, czy być może odzywają się w nim echa dzieciństwa w PRL ale chyba sam nie zauważył, iż jego film jest dokładnie taki jak rozmowa dwóch sowieckich żołnierzy o "polskim Panu" w omawianym tu dziele. I wszystko łopatologicznie aż do porzygania.

Jest w filmie jeden moment, gdy profesor Szapiro rozmawia z młodym Niemcem. Ta chwila, to prawdziwe arcydzieło, gdyby całość trzymała taki poziom, kto wie może nawet Oscar by tym filmem nie pogardził. Niestety, reszta jest porażką. Jeśli Dobrowolski choć przez chwilę myślał, że będzie drugim Kisielem i z dokumentu przejdzie do fabuły bez przeszkód, to się mylił. Zabrakło mu bardzo ważnego elementu... talentu.