Sin City to film nad, którym jeszcze długo będę rozmyślać i, którego długo będę analizować. Czym to wytłumaczyć? Może zamiłowaniem do filmów noir i dużą dawką brutalności w samym filmie. Co do jednego można się zgodzić: w mieście grzechu perełką jest policjant Hartigan. Jego obecność pokazuje nam przepaść między dobrem, a skorumpowanym rządem. Uświadamia nam powagę całej sytuacji. Ukazuje, że to właśnie ci na górze są największym złem. Nie prostytutki, które w ryzach trzymają Starą Dzielnicę ( czy jakoś tak ), które działają na sprawiedliwej zasadach, nie szukają zwady. To duchowieństwo korzystając z władzy, urządzają brutalne orgie, kanibalizm i tortury nad kobietami, z resztą nie tylko oni, syn prokuratora także. Ci co wydają się źli na pierwszy rzut oka, po głębszym rozważaniu posiadają jakieś zasady. W mieście grzechu nie przedstawiono w końcu działalności mafii jako pogrążającą jego stan, grożącą zwykłym cywilom. Nie było o niej ani trochę jak i o samej mafii. Na ulicę strach było wyjść nie przed zbójami, a władzą która porywała małoletnie dziewczynki, gwałciła je i siekała. Dziwki nie obawiały się nie ulicznych mięśniaków, z którymi sobie radziły, a tego, że policja ot tak je pozabija. Paradoksalnie to problem tkwi tam, gdzie być go nie powinno, a całe te powierzchowne zło zdawało samo trzymać się w ryzach.