Ten film wymaga od widza stuprocentowego zaangażowania. Odwdzięcza się esencjonalnym pięknem każdego kadru, odgórnie przemyślanym scenariuszem, bezbłędnym aktorstwem i warstwą emocjonalną ukrytą pod pierzynką wyobcowania.

Titta rozmawia ze swoim bratem, rozmowa nudzi głównego bohatera, patrzy się przez okno na przejeżdżające samochody, nieznane twarze, deszczowy poranek. Nagle brat wypowiada pewne nazwisko. Błyskawiczny najazd kamery na twarz Titto, który odwraca się w stronę brata, w tle leci przejmująca muzyka, W ułamku sekundy brat zaciekawił go jednym nazwiskiem, nazwiskiem jego przyjaciela. Był gotowy porzucić wszystko, sprzedać co ma by dowiedzieć się o co chodzi. Jednak widz do samego końca nie wie kim był jego przyjaciel, wiemy, że naprawia kable wysokiego napięcia. Ale nie wiemy kim jest. I jaki jest jego sekret. Jaki jest jego prawdziwy sekret którego nikomu nie powie, bo przestanie nim być. Wiemy, że bierze heroinę raz w tygodniu, wiemy czemu jest zamknięty w hotelowym pokoju. Ale nie wiemy najważniejszego. Nie znamy jego sekretu i reżyser do samego końca nam go nie zdradzi. Nawet nie ma się co domyślać. Sekret został pogrzebany razem z nim. I nie poznamy go nigdy.

O krok od arcydzieła. Było naprawdę blisko. Technicznie majstersztyk, chłonąłem każdy kadr, każdy dialog, każda sekwencja montażowa jest bezbłędna. To jest film, to jest esencja kina. Kamera nie służy do nagrywania wypowiedzi bohaterów, można kamerą opowiadać historię w taki sposób, że bez wybuchów, bez efekciarstwa może przyciągnąć czystym pięknem. Tylko trzeba patrzeć.