Zaryzykowałem i dałem maksymalną ocenę. Oceniam w ten sposób przede wszystkim film nie jako fabułę, ale sposób, w jaki zestawiono różne sceny oraz pomysłowość w ich przedstawieniu. Dobór i gra aktorów - mistrzostwo. Mimo, że film kończy się smutno, a nawet tragicznie, to po oglądnięciu mam problem z określeniem, czy film był smutny. Nie znam, ani nawet nie słyszałem o reżyserze, ale uważam, że trzeba być mistrzem kinematografii, żeby wywołać u widza takie odczucie. Niektóre sceny szczerze mnie rozbawiły i nie był to bynajmniej śmiech przez łzy - z początku myślałem, że mam do czynienia z jakimś rodzajem karykatury czasów Rosji radzieckiej. Czy była to rzeczywiście karykatura? To musi osądzić historyk. Próbowałem od wczoraj znaleźć coś nt. bohatera, tow. Kotowa, jednak nawet w Wikipedii nic nie znalazłem. Przypuszczam jednak, że w rzeczywistości córka Kotowa miała duży wpływ na całą fabułę (bo nawet tego nie mogę być pewny) i tak też zostało wszystko przedstawione - świat widziany oczami małego dziecka, opowiedziany przez dorosłą już kobietę. Swej oceny filmu kompletnie nie odnoszę do osoby samego tow. Kotowa, bo choć przedstawiony w filmie jako człowiek "w sam raz", czyli bez przesady, idealizmu, propagandy, to znając historię przypuszczam, że to nie tak było z nim do końca. Gdyby jednak świata nigdy nie spotkał totalitaryzm, a przynajmniej ten sowiecki, to można by uwierzyć w dobre serce bohatera i okrzyknąć go mianem supermena, który ma prawo istnieć w realnym świecie.