A gdzie tam! W ogólnym zarysie dzieje buntu Spartacusa są w miarę zgodne z przekazem historycznym, lecz cała otoczka epicka, to po prostu wierutna bzdura! W szczegółach prawie same potknięcia. Wprawdzie niby się zgadza, ale widać rażące nieścisłości. A już gromki śmiech na sali wzbudza widok rzymskiego senatu! Rok 72.p.n.e., a tam coś na kształt rady miejskiej:D Scenarzeysta wprawdzie w wielu detalach się starał, lecz w wielu znaczących dał totalnie ciała!

P.S.
Chyba zbyt pochopnie po obejrzeniu połowy filmu wyraziłam opinię...
Druga połowa jest zdecydowanie lepsza! Mimo tego Senatu, który ciagle wygląda, jak rada miejska w Koziej Wólce;)

Co do Senatu mam podobne odczucie, ale wiele innych wydarzeń jest pokazanych zgodnie z prawdą - i dlatego właśnie ta wersja Spartakusa mi się podoba bardziej niż stary film z Kirkiem Douglasem. Ten stary film ma wiele uroku, ale zakończenie zmyślone, co mi nie pasuje.