W 2002 pierwszy raz na ekrany kin trafił wysokobudżetowy film, którego bohaterem był Spider-Man. Od tego czasu mieliśmy okazję pięć razy oglądać tego bohatera na dużym ekranie. Bywało różnie, od całkiem przyzwoitego pierwszego Spider-Mana Sama Raimiego, poprzez niespecjalnie udaną część drugą oraz beznadziejną trójkę na różnie przyjętych Amazing Spider-Manach w reżyserii Marca Webba kończąc. Ale w końcu człowiek-pająk trafił w ręce Marvel Cinematic Uniwerse (W końcu !) i po seansie Spider-Man Homecoming można z pewnością powiedzieć, że jest to najlepszy film o Spider-Manie jaki powstał.
Film Jona Wattsa korzysta z tych samych przyjętych schematów z jakich korzystały poprzednie filmy MCU. Mamy tutaj dobrze wykreowanego głównego bohatera, mniej interesującego Villana, dużo akcji, dużo gagów (czasami aż za dużo) , easter eggi czyli coś co doskonale wszyscy fani Marvela znają i uwielbiają.
Tom Holland idealnie pasuje do roli człowieka-pająka. Wiarygodny jest i jako Peter Parker (co nie udało się Garfieldowi) i jako Spider Man (co nie udało się Maguireowi). Vulture mimo iż nie jest zbyt złożoną postacią to jest to jeden z lepszych villanów jaki pojawił się w filmach Marvela (jak nie najlepszy). Pozostałe postacie drugoplanowe również wypadają całkiem dobrze z fenomenalną Michelle na czele, którą po prostu nie sposób nie lubić.
Ale dlaczego mimo powielanych schematów Homecoming jest tak dobry? Tony Stark jasno zaznaczył Peterowi, że chce by ten został zwykłym swojskim Spider-Manem. Superbohaterem z sąsiedztwa, który nie będzie toczył walk z przeciwnikami chcącymi zniszczyć świat ani zawładnąć ludzkością. Zastosowany proces pozwala mocno utożsamić się z bohaterem (Zwłaszcza w przypadku młodszych widzów), jeszcze początkującym herosem, który w miarę upływu czasu będzie odgrywał coraz to większą rolę stając się w końcu członkiem Avengers. Nie wspominając już o dzieciakach, które po obejrzeniu Spider Man Homecoming jedyne o co będą prosić swoich rodziców to figurkę bądź koszulkę z ich nowym ulubionym bohaterem.