Pierwszy pełny metraż Stanley'a Kubricka jest już dostępny w odrestaurowanej wersji. Nie pomogły usilne starania samego reżysera by film nigdy nie trafił do widzów. Po seansie trudno się jednak dziwić twórcy. Nie mamy tu do czynienia z kinem "poniżej talentu". Kubrick, ku mojemu zdziwieniu stworzył coś, co spokojnie można by pokazywać na festiwalach złego kina. Gniot przez duże G.

Zacznę może od pozytywów, a tymi są niestety tylko dobre chęci. Jeśli by się bowiem postarać, kilka wątków zasługuje na uznanie. Choćby pomysł postępującego szaleństwa szeregowca jest przecież świetny. Nie da się nie zauważyć, iż ma on coś w sobie ze "Ścieżek chwały" Cobba, które Kubrick później zaadaptował.

Cała reszta to tragedia. Mówię tu tak samo o formie i treści. Film oferuje narracyjny chaos, w którym istnieje zarówno trzecioosobowy głos z offu, jak i słyszalne myśli bohaterów (prześmieszna scena spaceru przez las), co dziwi, bo dialogi wystarczająco przybliżają nam postaci. Gdzieniegdzie zostają upchnięte monologi, swą "poetyckością" przyprawiające o ból głowy. Zaś względem scenariusza: to już zupełna farsa. Tak jak w "Strachu i pożądaniu" nie zachowują się najgłupsi żołnierze. Co to za metoda zwiadu żeby wyjść na środek drogi i sprawdzić, czy ciężarówka wroga już pojechała? Jeszcze większym absurdem jest atakowanie posterunku, ryzykując zaalarmowanie sił przeciwnika... W zasadzie mógłbym się rozwodzić nad logiką każdej sceny, tylko że zabrałbym wam możliwość pośmiania się z tego. Spodziewajcie się fali idiotyzmów, godnych wytknięcia nawet przez Eda Wooda.

Krótko mówiąc, to obraz dla fanów reżysera a także filmofilów nie potrafiących odpuścić sobie takiej ciekawostki. Cała reszta może czuć się ostrzeżona.