...że takie kariery "powinny" się kończyć właśnie w ten sposób. Po nagraniu 2 płyt w latach 60/70-tych nadwrażliwy muzyk zapada się pod ziemię, nawet nie wiadomo jakie miał imię. Krążą słuchy, że popełnił samobójstwo na scenie. Inni twierdzą, że zmarł z przedawkowania. W doskonałych tekstach piosenek z łatwością natrafimy na narkotyczne nawiązania więc wszystko wydaje się pasować. Tylko, że nie.
Pominę tutaj wątek rozminięcia się bohatera tego reportażu z należną mu sławą, co zresztą nie jest w tym przypadku prawdą, bo on był sławną, kultową postacią, z tym, że... w dość specyficznym zakątku świata w czasach przedinternetowych, czasach ściśle kontrolowanego przepływu idei. Chociaż nie było to żadne państwo bloku wschodniego to jednak podlegało ono uderzająco podobnym przemianom społecznym. Rodriguez był sławny i jednocześnie nie był.
Naturalnie, taki aspekt tego filmu dokumentalnego jest szalenie ciekawy, stawia przed nami szereg pytań (o sens sławy, pogoni za pieniądzem, funkcję muzyki pop w przełomach politycznych itd.) ale dla mnie, może z uwagi na to, że przekroczyłem 50-tkę, nie mniej ważne były kwestie związane z wychowaniem dzieci. Rodriguez to wspaniały, troskliwy i oddany ojciec 3 córek, który z pokorą i determinacją ima się najgorszych prac fizycznych a przy tym jest zadbany, potrafi zadać szyku nosząc się z fantazją i gustem w tym mieście, które wygląda jak (i jest) po wielkiej cywilizacyjnej zapaści. Główny bohater umiał w świecie w którym bogacenie się, walka o miejsce w hierarchii, jest swego rodzaju niekwestionowanym przymusem, do 70-tki dochować wierności swoim przekonaniom. Twórcom filmu udało się pokazać jakiego kalibru charakter należy mieć, żeby umieć połączyć dwie, pozornie sprzeczne ze sobą, kwestie: poczucie własnej wartości z osobistą skromnością, jak nie dać się przemielić przez system. Piękny człowiek!