Superman to facet noszący majtki na rajtuzy. Ma najbardziej wypasione super moce w historii komiksów. Kryptonit robi z niego byle frajera, nawet bić się nie potrafi. Do tego nigdy nie kłamie i jest świętszy od papieża i kapitana Ameryki razem wziętych. Dlatego tego bohatera i ten świat lubiłem do szóstego, może siódmego roku życia. Potem pojawili się X-Meni, Batman, Spiderman, sami fajni goście, a nie fujara z loczkiem. Tak mi się właśnie kojarzy Superman. Po przydługim wstępie czas na konkrety. Trailery do Man of steel zachęcają, seans w tym tygodniu więc aby trochę wkręcić się w realia obejrzałem produkcję sprzed siedmiu lat. No... i wkręciłem się... jak spocone jaja w wentylator. Pardon my French ale delikatniej się tego nie da opisać. Fabuła jest głupsza niż w najnowszym Klossie. Dialogi pisane przez dwulatka. Sceny porażające głupotą. Idiotyzmy w detalach ogromne, nawet jak na tą konwencję. Aktorstwo słabsze niż w klanie. Skąd oni wzięli taką bezpłciową Lois? Takiego niemrawego Clarka? Jak Spacey dał się na to namówić? Szok. Efekty specjalne dają radę ale to jedyny minimalny pozytyw. To wszystko jednak blednie przy grzechu głównym jakiego nie może popełnić żaden film na podstawie komiksu. Superman jest bowiem PORAŻAJĄCO i OBEZWŁADNIAJĄCO nudny. Dwie i pół godziny bez właściwego tempa, bez choćby śladowego napięcia, bez ikry. Wiele można wybaczyć ale nie ziewanie od dwudziestej minuty. Gdybym zaczął sobie w nosie dłubać na początku filmu, pod koniec dokopałbym się do Chin. Niewiarygodne, że to ten sam reżyser, który nakręcił X-Menów. Dramat przez D wielkie jak kula ziemska. Kijem nie ruszać, uciekać na widok, spalić wszystkie kopie. Jeszcze solą posypać, żeby nie ożyło. A fe.