Początki wydają się obiecujące. Życie reżysera teatralnego nie układa się dobrze na polu osobistym. Zawodowo jednak artysta odnosi znaczące sukcesy, ale zaczyna podupadać na zdrowiu. Choroba ciała czy bardziej psyche? Obserwacja jego przepraw z diagnostyką lekarską to kolejny sposób na wprowadzenie parady osobliwych osobistości i komizmu sytuacyjnego. Nie dajcie się jednak zmylić- zalecana wizyta u oftalmologa i neurologa. "Oczy to część mózgu". Skoro jedno i drugie wydaje się być zawodne to trzeba się zdać na inne sposoby. Bunuel w "Psie andaluzyjskim" także zalecał porzucić na początku zmysł wzroku, a Bergman w "Milczeniu" radził podejść do problemu jak niewinne dziecko.
Ciąg dalszy to przejście do zasadniczej problematyki filmu. Po pierwszym seansie to mi nie odpowiadało- tematy rozbicia rodziny, hipochondrii, śmierci, niemocy twórczej i na dodatek "theatrum mundi". Tego już za wiele. Razi znaczą inkoherencją. Po drugim seansie nabrałem większego przekonania, że wszystkie wątki poboczne prowadzą do sceny Symulakrum. Lustra, które odbija wiernie całe życie Cadena. Jego dążenie do sztuki idealnej, prawdziwej, opartej na jego życiu, bez pominięcia wszystkich najskrytszych szczegółów. Forma w mojej opinii jest bez zarzutów- oto hangar? opuszczona stacja metra? w Nowym Yorku, gdzie scenografia stopniowo przybiera monstrualne rozmiary. Z biegiem lat życia reżysera, które zamienia w długoletnią sztukę o rozpadzie związków, odchodzeniu najbliższych. Metoda Stanisławskiego- doboru aktorów do konkretnego bohatera miesza się tu z podejściem Strasberga, gdzie bohaterowie są przypisywani do określonego aktora. Ostatecznie nie jest to "Osiem i pół", ale z wielu filmów niedosięgłych do swych szlachetnych zamierzeń, ten mogę polecić. Pan Charlie Kaufmann podjął się wielkiego zadania, a efekt jego pracy daje sądzić, iż darzy swego bohatera sporą dozą sympatii. 7/10