Cały film obserwujemy Szymona Słupnika, wzbraniającego się od wszelkich pokus świata, które nachodzą go w wizjach. Wszystko wydaje się przesadne, całkowicie poświęca życie Bogu. Grzech widzi nawet w zwykłym spojrzeniu na kobietę. Wyróżnia się swoim oddanie pośród innych wiernych, nawet zakonników.
Z kolei kiedy akcja przenosi się do współczesności widzimy tańczący tłum w barze do rock'n'rolla. Gdybyśmy nie mieli wcześniejszych wizji, wzięlibyśmy Szymona za spokojnego, dobrego człowieka, który siedzi przy stoliku. Nie posądzalibyśmy go o nic niegodziwego. Jednak i on pali fajkę i pije wino.
Daje to ogromny kontrast i pokazuje, że nie ma już miejsca dla ascetycznego życia. Nawet religijny człowiek ulega pokusą świata, w których nikt nie widzi nic złego. Pokazuje to jak bardzo ułatwiliśmy sobie życie. Dla wygody to co dawniej grzeszne, uznane zostało przez wierzących za normalne. I wszyscy pogrążają się w piekielnym ostatecznym tańcu.
Z drugiej strony mógł to być tylko zwykły trolling. Dezorientacja widza. Zniszczenie wszystkich spostrzeżeń i myśli, które przyszły podczas seansu. Cholera wie tego Benuela.