Eli Roth składa hołd włoskiemu kinu kanibalistycznemu. Z jakim skutkiem? Cóż, jak wiadomo nie od dziś, Roth to lichy scenarzysta i raczej kiepski reżyser. W jego filmach chęć szokowania zwykle dominuje nad meandrami fabularnymi, a precyzja w budowaniu napięcia jest mu bliżej nieznana. Nie inaczej jest w tym przypadku. Ulubiony lejtmotyw twórcy "Hostelu": aroganccy przedstawiciele zachodniej cywilizacji w starciu z dziką nieprzewidywalnością krajów trzeciego świata, pasuje w tym przypadku jak ulał. "The Green Inferno" to jednak żadne "Cannibal Holocaust", poziomem bliżej mu raczej do "Cannibal Ferox". Nawet jednak w porównaniu z obrazem Umberto Lenziego, twór Rotha wypada blado. "GI" to politycznie poprawna wydmuszka, która nie skrywa żadnego głębszego sensu. Niby jest tu szpila wbita w zadek aktywistów-oszołomów, ale o ile Deodato oprócz eksploatowania nośnego tematu przemycał jeszcze gorzką myśl na temat natury białego człowieka, o tyle Rotha interesuje jedynie rzeźnia. W dodatku kiepskiej jakości, bo sceny gore w większości przypadków zrealizowane zostały bardzo zachowawczo. Kamera lata jak szalona, tutaj coś mignie, tam coś bryzgnie, a widz w tym czasie ziewa z nudów. Znak rozpoznawczy filmów o tematyce kanibalistycznej: bulwersujące sceny zabijania zwierząt, tutaj jest oczywiście nieobecny, co w dzisiejszych czasach nie dziwi, jednak kumpel Tarantino nie oferuje nic w zamian. Brzmieć to może z mojej strony nieco cynicznie, prawda jednak jest taka, że jeśli już chce się koniecznie szokować, to trzeba mieć czym. Pan Roth już dawno ze (sztucznie napompowanej) sensacji przeistoczył się w trzecioligowego twórcę, który wciąż odgrzewa ten sam zleżały kotlet. I najwyraźniej tylko on sam tego nie zauważa.