Film z gatunku stare kluchy potrafia byc niestrawne. Ile mozna ogladac podobne historie ?
Jak sie okazuje moza wiele razy, gdy scenariusz jest dobry , aktorzy nie zawodza, a calosc
potrafi byc niezle opowiedziana, Tutaj mamy drewno, ciezko strugane dialogi, drewniane
aktorki z przewaga blond brzozy Bell, ktora moglaby byc recepcjonistka w hotelu Ibis ,albo
sprzedawca w Tesco, ale nigdy nie nadawalaby sie na managera w firmie PR, tudziez
viceprezesa nowojorskiego odzialu ww firmy. Jest mdla i bezbarwna, bez wyrazu i
zaciecia... zero charakteru. Nie wiem,czy rezyser bierze widza za durnia, ale jakos nie
"kupilem" bohaterki granej przez Bell.
Caly film oglada sie dla Curtis i Weaver, ktore mimo uplywu lat daja sie potwierdzac tezie
ze, sa jak dobra butelka Barolo, im dluzej lezakuje tym lepiej smakuje. Brawo, dwie aktorki,
dwa swietne warsztaty aktorskie, i choc malo tutaj maja do grania, to milo chociaz sie na nie
patrzy. Staraja sie jak moga bysmy mogli wytrwac na tej klapie do koncowki, a reszta
obsady ... panstwu podziekujemy.