Film jest oparty na wspomnieniach z dzieciństwa Nigela Slatera i jest historią chłopięcego głodu, który otworzy przed nim drzwi w Wielkiej Brytanii do kuluarów kuchni. Pisarz poczytnych książek, felietonów o jedzeniu, sztuce jedzenia i osobowość telewizyjna, guru kulinarne.
Nim jednak dotrze na szczyt, mały chłopiec przeżyje dramatyczne dzieciństwo przepełnione "tostami", dalej pasztet już tylko, śmiercią matki i spotkaniem na swojej drodze pani Potter, która doskonale gotuje i jest to jej oręże, w walce z pasierbem i bronią uwodząca jego ojca. Pani Potter, wiele można o niej powiedzieć, zarzucić prostactwo, niewyparzony język, nadgorliwość w działaniu i "cel uświęca środki", a co za tym idzie w sprzątanie wkłada cały swój erotyzm i perwersję niemal, z papierosem się nie rozstaje i wszystko wie o środkach czyszczących.
Obrazek rodzinny byłby szczęśliwy, gdyby wszyscy jedli potrawy pani Potter, niestety Nigel i Potter stanowią dwa obozy kulinarne, walka na jajka, durszlaki, i pyszną "cytrynową bezę", która będzie stanowić apogeum i kres...
W wieku 17 lat Nigel opuszcza dom i wyjeżdża w wielki świat aby swoje zdolności kulinarne rozwinęły skrzydła ...
Angielski klimat wiosenno - jesienny z dynamiczną ścieżką dźwiękową , ściankowe spotkania z butelka mleka i rozmowami "poważnymi" o życiu i dorosłych, kalejdoskop potraw , który zaserwuje nam pani Potter a potem młody Nigel.
Helena Bonham Carter bryluje na tle całej obsady, bo reszta zachowuje poprawność.

"...Moja mama, za to była bardzo miłą osobą, co rekompensowało, jej brak umiejętności kucharskich lub nawet do zrobienia kanapki..."

"...Nieważne jak źle wyszło, jest niemożliwym nie kochać kogoś, kto robi ci tosty, kiedy już przegryzłeś się przez chrupiącą powierzchnię do miękkiego środka, zasmakowałeś ciepłego, słonego masła, zapadasz się w tym smaku..."

"...Jabłecznik pani Potter, był doskonały, i był jedną z najsmaczniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek włożyłem do ust..."