Nic dodać, nic ująć. Piękna analiza. Ze swojej strony dodam tylko, że widzę pewną tendencję- tym filmem głównie zachwycają się stare panny, których młodość przypadła właśnie na połowę lat 70.

Sporo racji, ale muzyka Kilara jest bardzo dobra.

Muzyka przepiękna, porusza za serducho ;) Kilar wie co robi ;) Muszę przyznać, że Stefcia w filmie jest faktycznie jakby na pół żywa i jakaś nieprzytomna, niezbyt mi się podoba. Teleszyński świetny- i ten jego głos! Szkoda,że nie wycisnął więcej z tej postaci, ale to zapewne nie ze swojej winy, tak zadecydowali scenarzysta i reżyser. Kownacka i Fronczewski fantastyczni, szkoda że tak mało było scen z nimi, w książce pełno było takich śmiesznych ;). Jednak film przyjemnie mi się oglądało i jeszcze nie raz go obejrzę, choćby dla samego ordynata ;)

W końcu i ja obejrzałem.
Świetna recenzja.
+++

cóż, podziwiam determinację z jaką udało Ci się wyprodukować tyle krągłych zdań, lecz niestety to one przesiąknięte są dandysowską manierą, a więc wypełnione po brzegi egzaltacją i samozachwytem. Czego nie można jednak tego samego powiedzieć o filmie, bowiem jest on banalnie prosty i okoliczności jego powstania również. W zdumienie wprawia zatem fakt, iż go nie zrozumiałeś i nie dostrzegłeś tego jak Hoffman zabawia się wyświechtaną konwencją, jak świetnie wypada inscenizacja w tym filmie, z jaką ironią i humorem jest on rozegrany. Pomijając już cały potencjał rzewności i dramatyzmu czy towarzyszący fabule patos - ale to już rzecz gustu, Hoffman lubuje się w patosie, ja nie, ale nie przeszkadza przecież w docenieniu innych aspektów.

Film jest logiczny. Nie wiem co w nim nielogicznego zauważyłeś?

Film nie jest ani straszny ani nudny. Nie można obejrzeć tego filmu w trakcie smażenia kotletów. Trzeba patrzeć, bo w różnych drobiazgach udało się reżyserowi przekazać mnóstwo treści.

Postaci filmowe - ja uważam, że aktorzy zostali idealnie dobrane do swoich ról, może poza Stefcią. Michorowscy, Idalia (nie wiem kto lepiej zagrałby znudzoną arystokratkę z manią wyższości, którą była Idalia Elzonowska), Lucia, zblazowana Melania Barska i jej ojczulek liczący kasę Michorowskiego (w końcu po to Waldemar miał się ożenić z Melanią - dla połączenia fortun).

"woskowe kukły pozbawione jakiejkolwiek uchwytnej motywacji psychologicznej" - wszystko przecież zostało powiedziane. Dwoje ludzi zakochało się w sobie i chciało wziąć ślub, a wszyscy inni byli z różnych powodów przeciwko ich związkowi. Chyba nie oglądałeś dokładnie. Idalia wyraźnie powiedziała, że ktoś taki jak Stefcia z niższej sfery nadaje się tylko na dyskretną kochankę. Podhorecka wyraźnie powiedziała, że Waldemar ma obowiązki wobec swojej rodziny, sfery i ordynacji, która po to została utworzona, by nie rozdrabniać majątku. Wyraźnie było powiedziane, że dziadek Michorowski ugiął się przed naciskami rodziny i porzucił kobietę, którą kochał, a potem całe życie był nieszczęśliwy z inną i nie chciał pomóc wnukowi także z powodu tej nieszczęsnej ordynacji i sfery, która jego złamała. Wyraźnie było powiedziane, że Melania Barska chce wyjść za Waldemara dla kasy i utrzymania swej pozycji (i połączenia fortun). Rita też była sceptyczna, bo sama kochała Waldemara i chciała za niego wyjść za mąż. Jak się zorientowała, że nic z tego nie będzie zgodziła się wyjść za Trestkę.

"uwiarygodniły ich odczucia i zachowania" - rozumiem, że chodzi ci o to, że powinno się najpierw zdarzyć coś, co spowoduje, że się zakochają w sobie. W książce nic takiego nie było. Po prostu, całkiem banalnie, dwoje ludzi się poznało, przebywało w swoim towarzystwie i zakochało się w sobie. Miłość nie przychodzi najczęściej w jakiś niesamowitych okolicznościach, a film nie miał być komedią romantyczną.

"Hoffmana zafascynowania rekwizytem, strojem i powierzchowną urodą" - a co w tym złego? To chyba dobrze, że film idealnie przedstawia daną epokę.

"rozwój akcji i postaci" - film nie jest psychologiczną analizą, traktującą o przemianie duchowej. Teraz do każdego drobiazgu w filmie musi być koniecznie wytłumaczenie z punktu widzenia psychologii (w dzieciństwie mama nie dała mi czekoladki, a tak bardzo chciałem ją zjeść, więc zostałem psychopatycznym mordercą, żeby zrekompensować sobie braki z dzieciństwa). Akcja się jak najbardziej działa tylko nieco inaczej niż w typowym filmie, bo reżyser skupił się na przekazaniu jej bardziej za pomocą obrazu niż słowa.


"czy ironicznych uśmieszków." - wiesz, wyższe sfery nie atakowały Stefci wprost (ty taka i owaka odczep się od Waldemara). Dlatego to były wyższe sfery - kultura przede wszystkim. Gdyby to byli chłopi to niewątpliwie byłaby inna akcja. Za pomocą min, uśmieszków i innych tego typu środków wyrazu wyższe sfery dały znać Stefci co o niej myślą.

"bez emocji" - jak to bez emocji? Tam były przede wszystkim emocje, kosztem akcji.