Harlequin dla estetów i pseudointelektualistów. Dwie atrakcyjne, młode panny, które nie wiedzą co ze sobą w życiu zrobić udają się na wakacje do Barcelony i tam poznają ekscentrycznego malarza, z którym wdają się w romans - ot, cała fabuła. Ani to oryginalne, ani głębokie, ani tym bardziej zabawne. Postacie są sztampowe, szablonowe i praktycznie słabo zarysowane - jak artyści to wiadomo, że ekscentrycy, jak narzeczony jednej z panien jest pragmatykiem to wiadomo, że będzie konserwatywny i nudny jak flaki z olejem, itp. Główne bohaterki zaś odznaczają się całą charyzmą drewnianego kołka - ich osobowości są równie ciekawe. A najbardziej śmieszy mnie fakt, że Allen nie jest w stanie pokazać nam kim są te dziewczyny - zamiast tego musiał nam, słowami narratora, powiedzieć kim one są! A to podstawowy grzech jaki może popełnić każdy filmowiec; ,,show don't tell!", ostatecznie film to nie książka. Jedyne, potencjalnie ciekawe postacie: ojciec malarza i jego była żona są ledwie zarysowane - autor nie zagłębia się w ich psychikę, nigdy nie dowiadujemy się czemu są tacy, a nie inni. Fabuła nie jest porywająca i toczy się w iście żółwim tempie, a przesłanie jest na poziomie porad z ,,Pani domu" czy innego podobnego pisma: ,,nie wychodź za mąż za niewłaściwego człowieka, bo później będziesz żałować!". Ot, cała głębia! Wogóle to całe szukanie własnego ja, i próba samookreślenia, w wykonaniu obu panien, przypomina mi dylematy nastolatka, a nie w miarę dorosłej osoby, a fakt, że żadna z postaci nie zmieniła się, ani nie dojrzała na skutek przeżyć jakich doświadczyła, sprawia, że ten film to strata czasu.

To co można zaś zaliczyć na plus to ładne pejzaże Hiszpanii, równie urokliwą muzykę, kompetentną reżyserię - dobra praca kamery, dobrze poprowadzeni aktorzy, jedynym zgrzytem jest ta niepotrzebna narracja za kadru. No i dobre role praktycznie wszystkich aktorów - na szczególne wyróżnienie zasługuje Cruz, której wprawdzie nie lubię, ale która tutaj stanęła na wysokości zadania, gdyż była w swojej roli bardzo naturalna.