Prawda jest taka, że groteska jest przyjemna jedynie dla osób, które prawdziwie się w niej lubują. Tak było od wieków, tak jest i teraz. Potwory, wyobrażenia, ohydne stworzenia i psychodeliczne myśli przerażają większość ludzi, którzy na ekranie mogą je uznać za zabawne bądź dziwne, jednak w realnym świecie uważają je za nieco przerażające.
Jednak jest na świecie odsetek ludzi, którzy lubią się bać.. Bać nie krwi na ekranie i muzyki w filmie, ale efektów własnej wyobraźni. Są ludzie, którzy potrafią stworzyć swój własny, mały romantyczny kącik gdzieś w środku swojej psychiki i wierzyć tam we wszystko, co w realnym świecie wydaje się być nieprawdopodobne. Wierzyć w strachy, w duchy, zachwycać się zgnilizną i śmiercią. Ci właśnie ludzie zaczytują się w nastrojowej poezji E. A. Poe'a, a także nałogowo wyszukują podobne filmy, właśnie takie, jakim jest "Vincent". Taka właśnie twórczość cieszy. Raduje ich dobrze wykonana praca, raduje specyficzny klimat, a jeśli wszystko ozdobione jest muzyką utworzoną z rymów, krnąbrne, czarne serduszka czują się jak w niebie.
Cóż, należę do jednych z tych osób i szczerze uwielbiam klimat, jaki dookoła tej krótkometrażówki potrafił stworzyć Burton.