Zgadzam się, choć jak dla mnie przydałoby się jednak momentami ciut więcej dynamiki. Przede wszystkim jest to film, który potrafi widza doprowadzić do białej gorączki, do wściekłości.

Świetne aktorstwo.
Dialogi budujące napięcie do ostatnich minut.
Fantastyczny humor sytuacyjny.

Sala sądowa, jak sobie przypominam, to świetna sceneria najwybitniejszych dzieł filmowych :)

Co przyszło mi na myśl,to "Dwunastu gniewnych ludzi" :)

Zgadzam się!

Trzeba jeszcze dodać wspaniałą grę aktorską Ronit Elkabetz, która wiele emocji przekazywała bez słów. Wspaniałe dialogi, które "rozwarstwiają" z pozoru prostą sytuację. Film subtelny wizualnie lecz mocno angażujący emocjonalnie.

Chyba oglądałem inny film. Nuda jakich mało.

W psychologicznym sensie jest to film można powiedzieć... klaustrofobiczny. Małżeństwo może być pułapką, zamknięciem, więzieniem... Symbolizuje to akcja filmu, która cały czas rozgrywa się w pomieszczeniach. Dopiero w ostatniej scenie widzimy widok za oknem. Potem już widać tylko nogi. Kobieta jednak nie wychodzi na zewnątrz. Ona wraca na salę rozpraw. Wraca do wiezienia, bo mąż wcale nie dał jej prawdziwej wolności. Musiała się zobowiązać... To jednak on zwyciężył? Oboje są przegrani? Wspaniałe kino. Niedzisiejsze. Kino dla niedzisiejszych widzów...

Zaryzykuję jeszcze porównanie tego filmu do... Rashomona Akiro Kurosawy.

A co właściwie chodzi w tym filmie? Akcja przecież przebiega półsłówkami, drobnymi gestami. Dla kogoś, kto nie potrafi się wczytać w ten film jest on zupełnie nudny, to tylko historia z przestarzałej, żydowskiej kultury. Tymczasem film wedle mnie jest o wiele bardziej współczesny, psychologiczny. Rzecz idzie o to, że mąż chce "złamać ducha" swojej żony, chce sobie ją podporządkować. Nie robi tego brutalnie, bijąc ją. On się znęca nad nią psychicznie, traktując ją ozięble. Czy w naszej kulturze, cywilizowanej, patriarchalnej nie traktujemy tak swoich dzieci? Czy nie stosujemy takiej taktyki kar psychicznych? Ja, pomimo tego że jestem dość świadomym człowiekiem, często się łapię na tym, że oziębłością karzę swoje dzieci za to, że nie zachowują się tak, jakbym chciał. To znany mechanizm, opisany przez wielu psychologów - właśnie czytam teraz "Lęk przed życiem" Alexandra Lowena, gdzie też o tym pisze. Tak, to ja, to my jesteśmy tym okrutnym mężem, który nie potrafi wybaczyć i zapomnieć tego, że sam kiedyś został zraniony. Traktujemy nasze dzieci jak naszą własność. Uważamy, że naszym obowiązkiem jest "złamać w nich ducha", by było im łatwiej żyć w społeczeństwie zbudowanym na hierarchii. Kastrujemy psychicznie nasze dzieci tak jak w ostatniej scenie filmu mąż "wykastrował" swoją żonę. Lowen pisze, że nie zawsze tak było i nie wszędzie tak jest. Jest druga możliwość: matriarchat. Społeczeństwo oparte na zupełnie innych zasadach. Warto o tym poczytać, by żyć bardziej świadomie.

dersu-uzala.info

Bardzo trafny komentarz!