A co to jest ambitne założenie? Moim zdaniem to film o ludziach, którzy się uczą, i nie chodzi mi o włoski, bynajmniej. Hal - Finn uczy się nie ranić innych, Jorgen uczy się wierzyć w siebie,itd. Ja też się czegoś nauczyłam, żeby czasem odpuścić. SOBIE!
Inspirujący, wzruszający, zabawny. A więc co to jest ambitne założenie?

No,zagięłaś mnie tym pytaniem- muszę pomyśleć :)
A co do filmu to jak sobie przypomnę to rozśmiesza mnie ta scena gdy Jirgen pyta się Gjulii czy sie nie zapisze na włoski,a ona potem ze złości na siebie wali się w głowę garnkiem...:)))

Jest to wtedy gdy reżyser/scenarzysta chcą pokazać życie wewnetrzne bohaterów: ich rozterki,sprzeczne dążenia,wewnętrzne zagmatwania i staje się to głównym celem filmu.
Czyli główny zamysł to ogólnie dramat psychologiczny.

No no, ale wykombinowałeś. Praktycznie niewielu z nas nie nadaje się na bohatera dramatu według tej recepty. A skoro tak, to nie wiem czy wyczerpałeś wszystkie warunki. Czy ktoś, kto ma trudne życie, np. jest samotny albo przygniata go jakiś ciężar (poczucie winy, odpowiedzialność za kogoś itp.) nie kwalifikuje się do klasycznego dramatu?))
Pytam, bo mnie ten film urzekł POZORNĄ lekkością, banalnością relacji. Tymczasem bohaterowie po prostu nie są szczęśliwi. Karen uśmierca własną matkę, jej siostra uwalnia się spod wpływu psychotycznego ojca dopiero po jego śmierci. Odnajdują się - okradzione przez rodziców z siostrzanej miłości. Głębsze uczucia mają ciężkie życie w zranionych sercach bohaterów. Na szczęście jest happy end, co w skandynawskim kinie nie jest regułą ("Jak w niebie")

Zapewne można odbierać ten film na różne sposoby,dla mnie będzie on jednak inny,od np. filmów Triera,Lyncha czy Bergmana.
Co nie znaczy że nazwałbym go płytkim,czy banalnym.Chyba najbardziej pasujące określenie to prostolinijny .

"prostolinijny" bardzo trafne określenie.

Mam podobne odczucia :)