Też się nad tym przez cały seans zastanawiałam. Negatywnie odbieram głównego bohatera właśnie ze względu na to, że zdecydował się na "romans" z kimś ewidentnie nie do końca świadomym tego, co robi. Mam wrażenie, że celem Szumowskiej było pokazanie niejednoznaczności ludzkich zachowań i zniechęcenie nas do jakiejkolwiek oceny osób, których nie znamy i nie wiem, jakie czynniki wpłynęły na to, kim są i jak postępują. Ale - paradoksalnie - ja czuję wręcz niechęć do głównego bohatera. Czuję, że wręcz zmuszona jestem mu współczuć, bo był niezrozumiany ze względu na swój homoseksualizm, tak bardzo pragnął tego chłopaka, że w końcu uwikłał się z nim w romans, no, ale przecież jest gejem, ma ciężko, więc go rozgrzeszamy. Gdyby był heteroseksualny i związał się z młodą dziewczyną, to domniemany odbiór filmu byłby zupełnie inny. Ostatnie sceny k o m p l e t n i e niepotrzebne. Scena seksu mnie nie zgorszyła, wywołała jedynie smutne westchnienie nachalną oczywistością. Scena ostatnia również była dla mnie totalnie niezrozumiała. Co to miało być? Pomijam już fakt, że dostanie się do seminarium osoby w jakimś stopniu zaburzonej, nawet jeśli nie opóźnionej intelektualnie (chociaż "Księdzu nauczy pływać?", mówi chyba samo za siebie), ale tak skrajnie niewspółżyjącej z otoczeniem jest raczej średnio możliwe (przynajmniej mam taką nadzieję). Ale to jednoznaczne spojrzenie, mówiące wszystko? Czy to miał być "pocisk" na polskie duchowieństwo? Kompletnie alogiczna scena. W ogóle im dalej w las, tym mniej drzew - mniej tajemnicy, niedomówień, więcej dosłowności, i to takiej pretensjonalnej, która zabiła drugą część tego filmu. Temat ciekawy, reżyseria super, ale brak spójności i dosłowność zabiły ten obraz. A szkoda.

Dokładnie. Oglądając film byłam na przemian pod wrażeniem aktorów (zwłaszcza Chyry i Simlata), zdjęć, muzyki itp. i ubawiona pretensjonalnością opowiadanej historii, a zwłaszcza przyciężkawą, nachalną "symboliką". Najweselej zrobiło się kiedy pojawił się wątek rywalizacji dwóch młodocianych o względy księdza Adama. Nie byłoby to takie bezsensu - Adam był charyzmatyczny, mądry (przynajmniej w zamierzeniu twórców), męski, dawał im namiastkę domu - gdyby nie ta otoczka homoerotycznej fascynacji, no jakoś trudno mi uwierzyć, że na tak małej przestrzeni stłoczone były aż cztery osoby o skłonnościach homoseksualnych i dwóch chłopaków skoczyło sobie do gardeł z powodu znacznie starszego od nich księdza. I tu oczywiście również musiała wedrzeć się ta grubo ciosana, ech symbolika, bo z jednej strony był demoniczny Adrian/Schuchardt, łypiący lubieżnie nawet znad komunii, a z drugiej niepokalany Łukasz/Kościukiewicz z anielskim wyrazem twarzy, na którego w kościele zawsze padał snop światła. Można się ześmiać ze śmiechu.

Ostatnia scena podobno była zainspirowana czymś, co Mateusz Kościukiewicz wyczytał w jakiejś gazecie. Tylko jak ona się miała do poprzednich 90 minut filmu? Ano nijak. Nawet przyjmując, że chłopak nie był opóźniony w rozwoju (moim zdaniem nie był) i jego trudności z komunikacją wynikały ze specyficznej sytuacji domowej (opóźniony brat, ociężała matka, nikt z nikim nie rozmawiał), to jednak miał co najmniej problemy z gramatycznym wysławianiem się, co dopiero mówić o nauce łaciny, greki, filozofii i teologii !

kto niezaburzony niech pierwszy rzuci kamien ; )

A Łukasz nie miał przypadkiem autyzmu? Tak zgaduję, bo na upośledzonego za bardzo nie wygląda, choć zaburzony ewidentnie jest. No i osoby z autyzmem często mają problemy z wysławianiem się.

Zdecydowanie autyzm.

Też mi się tak wydaje.