Film bardzo mnie poruszył. Musiałem przerwać w połowie, zapalić i przynieść sobie z lodówki piwo. Dla mnie rewelacja. Najbardziej jednak przytłoczył mnie gniew skumulowany w Christianie. Co jest przyczyną zła w świecie? A może prościej – agresji? Mamy wiele przykładów – ojciec tchórz, lubieżność i bezkarność innych (Wielkolud), bezbronność, zdradzone uczucia.
Te dzieciaki (no bo jak postrzegamy 14. latków?) przeżyły bardzo wiele. Jestem pod wielkim wrażeniem roli Christiana i do niego się ograniczę. Młody aktor spisał się genialnie. Film ukazał jak destruktywna może być siła gniewu kryjąca się w grzecznie zaczesanym chłopaku. Jak gniew może zawładnąć życiem. Jak ciężkie doświadczenia sprawiają, że dzieci dorastają szybciej niż powinny. Również jego końcowa przemiana, zrozumienie, wybaczenie i pojednanie się z ojcem są bardzo przejmujące. Pierwszy raz spotkałem się z tak trudnym ale i realistycznym obrazem. Christian cały czas daje do zrozumienia ojcu – to TWOJA wina. To TY odebrałeś mi matkę, dzieciństwo i spokój. To ty jesteś tchórzem, a ja nie zamierzam się temu poddać.
Nie ma rzewnej, amerykańskiej partii skrzypcowej i „kocham cię tato” na końcu. Jest za to wiele przemilczeń, zaciśnięte pięści, „cios w klatę” i szeroko rozwarte oczy z którzy można tylko próbować wyczytać co dzieje się w sercu Christiana, kiedy Marianne mówi „Zabiłeś go!”. A później coś, na co warto czekać cały film, ta chwila milczącej wymiany spojrzeń, kiedy nie wiadomo czy matka Eliasa chce udusić, czy przytulić Christiana – gniew, współczucie, bezsilność, zdumienie na tym jaka „siła” pchnęła młodzieńca do tego co zrobił?
Dodam jeszcze do wątku, który już się pojawił i który bad_dogg dobrze rozwinął. Nie zgodzę się z tym, że ojciec Eliasa był „nieomal aniołem”. Był dobrym człowiekiem, ale dopuścił się zdrady i do końca życia będzie ją niósł. Pytanie, czy jego heroizm wywodzi się z „cnoty” czy z oczekiwania na „rozgrzeszenie” za to, że zdradził żonę.