Przepraszam za to, co powiem, ale mam wrażenie, że doszukiwanie się ukrytego sensu w każdym,
najmniejszym drobiazgu, to lekka przesada... Niektórzy tym bardziej pieją z zachwytu, im mniej jasny
i zrozumiały jest film... Facet przyjechał do miasteczka z zegarkiem i radiem, zegarek mu ukradli, ale
wciąż go miał, radio sprzedał, ale wciąż na nim grał, a na koniec wygrał zegarek i radio...

Ja naprawdę lubię ambitne kino, jednak umysłowe gimnastyki w stylu "a co autor miał na myśli" na
każdym kroku są na dłuższą metę męczące... A może po prostu autor tak sobie umyślił, że ma wejść
facet z kozą, bo np. będzie inaczej, śmieszniej... A my teraz się na siłę doszukujemy drugiego dna.

Jeszcze raz przepraszam wszystkich, moim zamiarem nie było obrażenie nikogo, tylko raczej
wyrażenie rozczarowania przeintelektualizowanym (celowo lub tylko pozornie, na zasadzie "zrobimy
dziwnie, niech się zastanawiają") filmem Skolimowskiego.