Masz sporo racji. Miałabym identyczne zdanie, gdybym nie czytała powieści. Jest napisana w sposób wyjątkowy, warto przeczytać. Niestety,lecz na ekranizacje spogladam przez pryzmat powieści.Dlatego film mnie zawiódł, bo w nim faktycznie nie jest ukazana wielka miłośc, lecz przelotna znajomośc, będące chemią.

a ja kupiłam i zamierzam przeczytać powieść, jednak po obejrzeniu filmu - czy bardzo będzie mi to przeszkadzało? :)

czy najpierw obejrzeć czy przeczytać? Ja tylko widziałam - myslę że żeby mieć przyjemność z filmu, to obejrzeć go przed czytaniem, bo po książce spodziewam się więcej. Z doswiadczenia wiem że po przeczytaniu książki, film na jej podstawie wydaje się kiepski ( np. "Tańczący z wilkami").

Cieszę się, że nie tylko ja zauważyłam tą niespojność w filmie. Własnie też myslę, że warto by przeczytać książkę. Szczególnie że z opisu książki też wynika ze tam fabuła jest trochę inna: "Zaproszona do Maine na wesele przyjaciół, młoda Ann poznała przystojnego lekarza Harrisa Ardena. Namiętność wybuchła od razu z niezwykłą siłą. I wówczas zdarzyło się coś, co spowodowało, że nigdy już nie mogli być razem, a Ann zmieniła się na zawsze..." Bo na podtawie filmu nie rozszyfruję o co chodzi..

Bardzo dobra wypowiedź ewanah. Wnikliwa i inteligentna. Nic dodać nic ująć.
Ciągle się jednak zastanawiam co by było gdyby bohaterka zawalczyła o Harrisa, w końcu okazuje się, że on też o niej myślał, więc w zasadzie czy na pewno jej nie kochał?
Wczuwając się w rolę bohaterki pozwoliłam się jemu uwieść? Boli, bo mnie zranił, ale i czegoś nauczył. Obym tylko potrafiła być szczęśliwa.
Pozdrawiam ciepło.

Po części się z tobą zgadzam, ale skłaniam się do nieco odmiennej interpretacji:) Przynajmniej ja to tak odebrałam, że może nie chodzi tu, o to żeby potraktować to jak przestrogę- żeby opłakać źle ulokowane uczucia i żyć dalej. Może chodzi o to, żeby zrobić wszystko, aby nie zaprzepaścić szansy na miłość. Żeby później robiąc rozrachunek z życiem, mieć świadomość że dokonało się dobrych wyborów,a nie żałować do końca swych dni, że czegoś się nie zrobiło ( np. nie wsiadło do łódki z Harissem, może to by sprawiło że historia potoczyła by się inaczej). Może trzeba zrobić wszystko, aby walczyć o swą miłóść, gdyż później przez całe życie możemy być niespełnieni...

a może my, kobiety, chcemy żyć marzeniami? idealizujemy i cierpimy, by czuć, że żyjemy i bywamy szczęśliwe; bo taki Harris-spełniony mógłby się okazać którymś mężem, może pierwszym, ale nie ostatnim; i nie byłoby do czego wracać, nie migotałoby przed śmiercią życie, dla mnie byłby to najgorszy rodzaj umierania, odarty z tajemnicy, cichy i bezwolny....

nigdy wiecej w zyciu nie obejrze tego filmu , za smutny jak dla mnie ;( , rewelacja film

Był głęboki, skłaniał do przemyśleń, ale mimo to nie był aż taki ciekawy.
Może odrobina więcej miłości dałaby większy urok temu filmowi.
Podobała mi się scea gdy Lila przyszła do Ann. To było coś cudownego.
Reszta jak dla mnie była trochę nudna, czekałam aż coś się wydarzy.
Jak widać nie jest to typowy film akcji, nie poswiecieli mu duzo wątków, które uwielbiają nastolatki {nie chodzi mi teraz o to, że film był robiony dla nich bo każdy zauważył, że nie był}, ale mimo to nawet mnie skłonił to zastanowienia się nad własnym zyciem.

Dokładnie tak jak piszesz, Ewanah! Nareszcie ktoś odebrał film tak, jak ja.
Idealizowanie, nadinterpretowanie, bezsensowne skupianie się na przeszłości, życie marzeniami, mylenie miłości z pożądaniemm, zauroczeniem czy krótkotrwałą, pierwszą chemią - i wmawianie sobie, dopisywanie do tego, po szczeniacku, całej ideologii.

"Niestety film pokazuje nas kobiety, takie jakie jesteśmy. Bo my mamy tendencję do idealizowania." :D

"Film jest dla mnie przestrogą, aby nie żyć tylko marzeniami. Bo powinno sie opłakać porządnie źle ulokowane nadzieje, swoje rozczarowanie, wykreslić faceta z życiorysu i żyć dalej. Ale nie rozpamiętywać, nie życ przeszłością." - Brawo!!

A czy ktoś mi może w ogóle wytłumaczyć, dlaczego po tej upojnej nocy oni nie spotykali się dalej ??