O Beethovenie powstało już kilka filmów i trudno się dziwić, bo można z tej postaci zrobić wspaniały użytek dla kina. Jednak w tym wypadku, twórcy tego nie uczynili. O ile początek tej historii jest całkiem interesujący, o tyle ostatnia godzina dłuży się w nieskończoność. Odniosłem wrażenie, jakbym oglądał prawie trzy a nie dwugodzinny film. Kompozytor został tu pokazany jako głuchy ale i zgorzkniały ekscentryk, który przez całe życie pomiatał swoimi bliskimi. No i znowu mamy tu wątek nieszczęśliwego dzieciństwa, w którym to ojciec Ludwika bił go niemiłosiernie, co doprowadziło do utraty słuchu przyszłego geniusza. Ileż razy filmowcy pokazywali nam taki zabieg scenariuszowy? Wystarczy wspomnieć wspaniałego "Amadeusza" Formana, gdzie Mozart w wieku dziecięcym był, jakbyśmy to dziśn nazwali, krótko trzymany przez swego ojca.
W bardzo starannie wykonanej produkcji w reżyserii Rose`a, nasuwa się wiele skojarzeń do dzieła Formana. Także w warstwie czysto plastycznej; zdjęcia do obu tych filmów kręcone były w Pradze. Niestety, tej biografii brakuje siły, polotu i dramatyzmu, który obecny był w filmie o Mozarcie. Ostatnie sceny prezentują się sztucznie i niewiarygodnie, zaprzeczając jakby wszystko, co było obecne w pierwszej połowie.
Jest to w sumie bardziej tani wyciskarz łez, niż poważna produkcja aspirująca do miana tych z najwyższej półki. Bo geniusz muzyczny Beethovena, moim zdaniem, zasłużył sobie na lepszy film, niż ten. Lepiej już włączyć sobie płytę z jego muzyką, niż tracić czas na to nieudane i przeciągnięte patrzydło.