Wielki Gatsby to dla mnie film niesamowity. Wszystko przerysowane do granicy wytrzymałości. Jakby reżyser chciał pokazać co siedzi w głowie Gatsbiego. A w tej głowie jest życie ilują własnego umysłu, wyśnionej miłości. Dlatego też w filmie wszystko jest takie bajkowe. Gatsby nie potrafi przyjąć do wiadomości w swoim umyśle, że minęło 5 lat, jego umysł jakby zawiesił się na danym uczuciu podporządkowując mu całe swoje życie (scena z Nickiem gdy mówi, że przeszłość można zawrócić).

Czy to była prawdziwa miłość? Ma się wrażenie, że Gatsby zył wyidealizowaną Daisy, że nie widział jej takiej z krwi I kości. To własnie ta iluzja umysłu to sprawiała, że ją idealizował. Dlatego tak bardzo potrzebował Daisy żeby przeżyć, potrzebował jej jak powietrza. Tutaj nasuwa się pytanie czy nie jest tak, że kochał pewne wyobrażenie o Daisy, a nie taka jaką była ona naprawdę. Czyli taka, która pokochała też Toma (jakikolwiek był), podchodzącą do życia dosyć materialistycznie.

Mam wrażenie jakby Gatsby szukał samego siebie w tej miłości. Tego, który zaznał biedy I przez to możliwe, że większość życia czuł się gorszy od innych. Bogactwa mu tego nie przyniosły, mimo, że twierdził, że to była droga do Daisy. Jak się okazało wszystko było iluzją, której zawierzył. W miłości do Daisy widział uleczenie samego siebie, takiego, którym nie trzeba pomiatać, z którym inni się liczą (słynna scena z Tomem I reakcja Gatsbiego na swoją przeszłość).

Wydaje mi się, że tak naprawdę Gatsby był bardzo pogubionym człowiekiem. I choćby Daisy została z nim to nie uleczyłoby to jego zranionej części duszy. Bo tak naprawdę drogę do samego siebie I do tego uleczenia miał on sam. Tylko nie potrafił tego dostrzec, podporządkowując całe swoje życie uczuciu do drugiej osoby (jak do czegoś co stanowiło dla niego przeżycie).

Jak dla mnie to nie jest film opowiadający o wielkiej miłości. To tylko warstwa powierzchniona, za którą kryje się wiele innych emocji I prawd o Gatsbym.