Czytając to pomyślałem sobie "Wielkie piękno".

Napisałam to zaraz po obejrzeniu (tzn. zaraz potem jak przestałam płakać, a trochę to trwało:) i teraz widzę, że bardzo górnolotny ten mój tekst. Ale nie wycofuję się, choć po kolejnym obejrzeniu sceny z tą świętą starą zakonnicą najmniej mi się podobały, bo miałam wrażenie, że jest ich za dużo. Nic to jednak nie ujmuje całości obrazu. Niemal każda scena Wielkiego piękna jest poruszająca. Zdecydowanie najlepszy film jaki ostatnio widziałam. Ciągle żywy w mojej pamięci.

Tekst w sam raz, emocje to zwykle reakcja na coś w co wierzymy :) Obrazy z zakonnicą, mimo pewnych przerysowań wspaniale kontrastują jednak ze scenami z życia pewnego towarzystwa rzymskiego. W filmie jest wszystko na co składa się nasze życie i to pokazane we wspaniałej konwencji. A do tego "okruch raju' - Rzym w tle...

Oj, bardzo dziwne z tą zakonnicą. Obejrzałam wczoraj kolejny raz (już czwarty - ten film mi nie odpuszcza, cały czas mam go z tyłu głowy, a czasem zupełnie dominuje moje myśli:) i tym razem nie miałam wrażenia, że tej zakonnicy jest a dużo.
No i pierwszy raz dostrzegłam wagę tej sceny na balkonie z flamingami. Kiedy święta pyta Jepa dlaczego nie napisał kolejnej książki, on na to, że szukał wielkiego piękna, ale nie znalazł. O ona jakby urywa temat i pyta, czy Jep wie dlaczego ona się żywi korzonkami - bo korzonki są ważne, opowiada mu.
Dzięki temu Jep wybiera się w podróż nad morze, do tej latarni, czyli wraca do korzeni, do chwili wielkiego piękna, które przeżył w młodości z tą dziewczyną. Nareszcie udało mu się odnaleźć w sobie tamte emocje i opowiedział nam tę historię z dziewczyną do końca. I dzięki temu mógł zacząć nową książkę.
Wcześniej z Moną był już blisko, kiedy ona zapytała go o pierwszy raz (sama opowiedziała o tym piłkarzu), Jep powrócił emocjonalnie do historii znad morza, ale rozproszenie Mony przerwało jego opowieść, rozwiało nastój. A przed Moną miał tylko ten sufit - morze jako sufit. Morze jako cień tamtego wspomnienia, ale też jako pustkę po tamtym wspomnieniu.

Za czwartym razem już nie płakałam, ale niezmiennie pozostaję wzruszona i poruszona :)
I wyjątkowo przeczytałam sobie w końcu tutejsze recenzje - każda mnie zadziwia i z żadną się nie zgadzam. Dobrze, że nigdy nie czytam recenzji.

Nie dostrzegamy od razu pewnych rzeczy, ale to nie nasza wina, winne jest oszołomienie, jakiś rodzaj transu w jaki się wpada OGLĄDAJĄC. Tak sobie klikamy o filmie i samo to świadczy, że ten film po prostu działa na ludzi. Niestety niewiele takich dzieł. Szkoda, ze nie pamiętam choćby zbliżonego w 'sile rażenia' polskiego filmu nakręconego w ostatnich latach. Wielkie Piękno może być tylko jedno ;)

Myślałam dziś o jakimś polskim filmie, który można by porównać z Wielkim pięknem. Mało oglądam świeżych polskich produkcji i wśród nich nic nie znalazłam, w ale starszym naszym kinie powinno się coś znaleźć, szkoda, że pamięć mam dziurawą. Przychodzi mi teraz do głowy jedynie Wszystko na sprzedaż Wajdy i myślę jeszcze o Konwickim, ale musiałabym sobie przypomnieć.

Ależ Kieślowski młoda damo. Pozdrawiam

A który film Kieślowskiego najbardziej?

Podwójne Życie Weroniki. Czerwony. Niebieski. Oczywiście to nie jest to samo, ale w zadumę ontologiczną jak najbardziej wprawia. Świetny jest też Przypadek. pozdrawiam

Bardzo bardzo dobra jest też Iluminacja Zanussiego.

Niebieski. Tylko niebieski.

Dziękuję pięknie, wreszcie bratnia dusza w odbiorze filmu. Od wczoraj film oglądałem dwa razy. Pierwszy raz zdecydowanie za późno ... lub za wcześnie. W każdym bądź razie zdecydowanie o nieodpowiedniej porze, bo w trakcie seansu znalazłem się kilka razy gdzieś między jawą i snem. Niestety za sprawą zmęczenia. Film oceniłem na 8*, wtedy myśląc, że mocno naciągnięte i poszedłem spać. Od rana nie dawało mi to spokoju, a po odpaleniu kompa kiedy zostałem "zrugany" przez znajomego z filmweb'a skąd taka wysoka ocena po prostu musiałem zobaczyć go raz jeszcze i stało się. Jestem oczarowany. Jutro idę z kumplem na wieczorem na piwko/winko* (niepotrzebne skreślić), bo muszę z kimś pogadać. Jakbyś miła ochotę to serdecznie zapraszam i nie zraża mnie fakt, że Twoja ocenia "Idy" i "Incepcji" ... delikatnie rzecz ujmując znajdujemy się na przeciwległych biegunach ;) Pozdrawiam.

Cieszę się, że ci się podoba. Myślę, że warto zobaczyć kilka razy, bo można odkryć parę rzeczy :)

Bardzo trafny komentarz!