no i do tego komentarza mogę się zgodzić... sytuacje baardzo uniwersalne, bo przynajmniej mnie udało się dostrzec przynajmniej kilka analogii damsko-męskich interakcji, głównie mniej przyjemnych i problematycznych z własnymi doświadczeniami z przeszłości co dodało nutki masochizmu do oglądania tego przez 2godz
spostrzeżenia wydaja mi się trafne, niemniej jakoś tak przedstawione, ze łatwiej nam sympatyzować z Gritti (i tutaj "szowinistycznie" zasugeruję, że "reżyser też była kobietą"), bo to jej się trudniej przystosować do realiów stabilizacji klasy średniej, a i w związku przypada jej grać drugie skrzypce
no i diabeł tkwi w szczególe, to że on nigdy nie odpowiada na jej "kocham Cię" tak jakby chciała, to że ona nie chce się z nim kochać "ohne condom", to że on nie chce spędzić czasu z ludźmi których ona poznała i nie ceni jej pracy, to że ona nawet nie próbuje przed nim udawać, ze nie ma racji kiedy żali się że nie czuje się męski, to że on toleruje "wygłupianie się" ale tylko kiedy jemu pasuje, to ze ona deklaruje że kocha w nim wszystko a za 3 dni już go nie kocha... można by powiedzieć modnie "toksyczny" związek... ale ile takich dookoła..

Dawno nie widziałam takiego filmu, który tak starannie analizuje relacje i niespiesznie im się przygląda. Ten "goły opis" to jego bezprzeczna zaleta.
nieuchronne skojarzenie z bergmanem