całkowicie się zgadzam! przeglądam komentarze w poszukiwaniu jakiejkolwiek wzmianki o Zbrodni i Karze (właśnie do mnie dotarło, że nazwisko Dostojewskiego padło kilka razy w filmie - w końcu wszystko ma sens, nawet jeśli go nie dostrzegamy) a tu tylko bezsensowne odbijanie piłeczki (;)) czy nudny czy wspaniały czy kto jest brzydszy ... itd.

Cieszę się ze ktoś z podobnym przemyśleniami, ja jestem ogromnym fanem literatury rosyjskiej, może też dlatego ten film tak do mnie trafia, w końcu sporo czasu minęło od napisania tej książki ale dylematy są ponad czasowe

Jakby ktoś jeszcze nie wiedział, to dość mocno podobny do tego jest inny film Allena- Sen Kasandry, tyle, że tam nie ma romansu na pierwszym planie i jest może trochę więcej humoru. Ale tam nawet jeszcze większy nacisk położony jest na przedstawienie dylematów mordercy, na to, co się dzieje w jego psychice i na ukazanie walki sumienia z chęcią dostatniego życia. Woody takie dramaty kryminalne, psychologiczne robi genialnie i muszę jeszcze przyjrzeć się jego filmografii, czy nakręcił jeszcze coś w tym stylu.

To jedyny film Woody'ego, który mi się podoba chyba właśnie za tą inność w porównaniu do pozostałych jego filmów. Absolutnie jestem oczarowana grą aktorską, muzyką, budowanym napięciem, wątkiem psychologicznym walki z sumieniem i wreszcie nieprzewidywalną końcówką. Oczywiste było dla mnie, że Chris nie porzuci bogatej żony dla kochanki aczkolwiek nie spodziewałam się jak rozwiąże ten "problem". Nawiązanie do "Zbrodni i kary" fajnie wplecione w fabułę, chociaż wydaje się iż Chris (odwrotnie niż Rodion) po swojej zbrodni nie odczuwa żadnych wyrzutów sumienia, ot tak spokojnie wiedzie swoje dostatnie życie.

O ile mnie pamieć nie myli, to Rodion opierał swoje przekonania na podstawie artykułu, który przedstawiał koncepcję "nadczłowieka", jednostki wybitnej, która kieruje się zasadą "cel uświęca środki". Sam Raskolnikov okazał się jednak człowiekiem posiadającym sumienie i nie wytrzymał presji popełnienia tak haniebnego czynu jakim jest morderstwo bezbronnej osoby. Osobiście interpretuję Chrisa Wiltona jako taką ulepszoną wersję bohatera powieści Dostojewskiego. Meyers wcielił się w postać, która w obliczu zagrożenia potrafi podjąć drastyczne kroki i pogodzić się z konsekwencjami, choćby moralnymi. Trzeba jednak przyznać, że miał cholernie dużo szczęścia i nie wiadomo co by się stało z jego psychiką gdyby został złapany i trafił do więzienia.
Match Point jest zdecydowanie moim ulubionym europejskim filmem Allena, głównie przez nawiązania do genialnej książki.

Rodion był autorem tego artykułu, więc nie opierał się na nim, artykuł był oparty na przekonaniach Rodiona.

Ja myślę, że Chris nie jest ulepszoną wersją Raskolnikowa i wcale nie ujarzmił poczucia winy i moralności (jak w założeniach Rodiona powinno się wydarzyć) . Chris jedynie uniknął kary sądowej, miał to szczęście i bardzo szybko wygrał tytułową piłkę meczową. Rodion bardzo długo odbijał piłeczkę wraz ze śledczym, dalsze konsekwencje są znane.

Ten