Kobieta-ksiądz i skonfliktowany ze światem nastolatek-morderca... Z początku zapowiada się mroczne kino psychologiczne na pograniczu thrillera. Niestety, im dalej w las, tym bardziej klarowny staje się fakt, iż cała historia stworzona została pod gotową tezę. Łzawe retrospekcje z przeszłości udręczonego zbrodniarza-wrażliwca psują cały klimat i działają niczym uderzenie łopatologicznym obuchem w łeb. Chcecie wiedzieć, dlaczego bohater jest taki, jaki jest? Proszę bardzo: ciężkie dzieciństwo, rozłąka z ukochanym dziadkiem, miłość do "mówiącego" kota (!). Psychologia, jaką się nas raczy jest równie toporna, co naiwna i infantylna. Postaci to tylko kukiełki w rękach reżysera, a relacje między nimi ciekawe były chyba tylko na papierze. Co interesujące, "I lossens time" to dzieło nie jakiegoś tam studenta szkoły filmowej, ale doświadczonego reżysera. Efektem finalnym jest zaś produkcja niedojrzała, operująca wyświechtanymi banałami, niuansów unikająca jak ognia.