Willie Parker (Terence Stamp) to porządny gość. Może poza tym, że sprzedał kolegów po fachu przed obliczem sądu. Jego byli już koledzy nie ukrywali swych emocji, ale koniec końców pokazali klasę - w podzięce i na pożegnanie zaśpiewali Williemu "We'll Meet Again". Anglicy... Dziesięć lat później spotykamy głównego bohatera w Hiszpanii. Parker rozkoszuje się życiem czytając książki, jeżdżąc na rowerze i podziwiając widoki. Ale widać nie tylko słonie mają świetną pamięć, bo oto zjawiają się panowie, którzy zmącą spokój Willa. Profesjonalista Braddock (John Hurt) i trochę narwany amator Myron (Tim Roth) mają dostarczyć Williego do Paryża. Niestety, nasi Hit-men są Brytyjczykami, więc nie wszystko pójdzie gładko. By nie powiedzieć "jak gówno z kaczej dupy". A droga przed nimi długa...

Film Frearsa to przyjemnie spędzony czas. Właściwie aż tak dużo się nie dzieje - dostajemy okazję przebywania z bohaterami. Wsiadamy z nimi do samochodu i jedziemy przed siebie. Podziwiamy widoki, słuchamy ich rozmów. Role katów i ofiary rozmywają się. Każdy z panów inaczej postrzega śmierć. Niby nic, ale wszystko tworzy całkiem fajny klimat. Okazuje się, że gangsterzy nie są aż takimi fachowcami i sprawiają wrażenie, jakby sami się w tym gubili. Mimo wyroku śmierci, Willie zachowuje się nad wyraz spokojnie, patrzy na wszystko z dystansem. W pościg za nimi rusza policja, jednak tempo filmu sprawiło, że o tym zapominałem i miałem wrażenie jakby odbywało się to na dwóch płaszczyznach czasowych. Bardzo szybko też kryminał zmienił się w film drogi, a te, jak wiadomo, zmuszają bohaterów od przebycia dystansu innego, niż kilometry na mapie.

Dobre zdjęcia, trochę przemyśleń o śmierci, ciepły klimat Hiszpanii, sympatyczni bohaterowie świetnie zagrani przez Stampa, Rotha i Hurta, odrobina humoru chroniąca film przed pretensjonalnością. Miło.

7/10