Nie jestem żadnym krytykiem ale chętnie przedstawie mój punkt widzenia. Moim zdaniem miało być monotematycznie: ludzie rozpaczliwie szukający miłości, egoiści pgrążający się w marazmie gdy zdają sobie sprawę, że nic takiego nie znaleźli a chwilowe uczucie odeszło. W całej trylogii tak naprawde Vitti gra jedną osobę, która na początku wierzy w miłość bo na końcu stwierdzić, że nie ma na nią miejsca. Ja wszystkie trzy filmy interpretuje właśnie pod tym kątem. Dla mnie to najlepsza część trylogii, chyba ulubiony film Antonioniego i jeden z naj w ogóle, ponieważ utożsamiłam się z nim całkowicie i na własnej skórze czułam wszystko to co Vittoria. Znakomite zakończenie gdy rozstają się by już nigdy się nie spotkać i końcówka pokazująca właściwie pustkę zupełnie jak w sercach bohaterów. I pozostawiające pustkę w widzach... bo większość naszych związków kończyło sie i będzie kończyć tak samo. Do tego masa symboli i interpretacji: mam wersje filmu z krytykiem jako lektorem, który na bieżąco przez cały film opowiada i interpretuje, naprawdę znakomite.
Fantastyczne ujęcia, piękni aktorzy, niezwykły klimat który znajdują tylko w filmach Antonioniego. Dla mnie po prostu arcydzieło.

Mam tak samo :)

Na marginesie: ta wersja z krytykiem jest gdzieś dostępna? A może mogłabyś się na coś wymienić? Jestem ciekawa czy moja interpretacja filmu pokrywa się z ogólną analizą ;))
w razie czego daj znać: enaa@wp.pl

Bardziej mylić się nie możesz, manifestacja wewnętrznego wypalenie głównej bohaterki jest aż nadto widoczna. Poza kontynuując temat ludzkich rozterek, jak na dłoni ukazane jest to jak naszym życiem targają namiętności jak od jednych skrajności wpadamy drugie. Pustka muzyczna to odniesienie do naszej cywilizacji, do wielkomiejskiej rzeczywistości(właściwie to jej krytyka), do tego jak oddalamy się we współczesnym świecie od siebie jest to swego rodzaju obraz człowieka w jego naturalnym habitacie... dlatego też końcówka tak mocno pachnie dokumentaryzmem, co mi osobiście bardzo się podoba. Bardzo bogata symbolika, każdy kadr, jak to u Antonioniego, ma znaczenie( woda wyciekająca z beczki wprost do ścieków). Kreacja głównej bohaterki jest cudowna z miejsca uległbym takiej esencji kobiecości tej jej chwiejności uczuć. Wszystko w tym filmie poszło po myśli wielkiego Michelangelo, genialny film:)

A mnie się akurat "Zaćmienie" najbardziej się podobało z trylogii.

mogę powiedzieć tylko że oglądając film trzeba pamiętać o kontekście historycznym: kryzys kubański, koniec kolonializmu, rozwijająca się kapitalizm, II WŚ. Poza tym wiadomo: rozwijający się modernizm, styl życia nowej burżuazji, nowe tendencje we włoskiej literaturze... to jedynie kilka wątków wspomnianych w wersji z komentarzem krytyka. + oczywiście aspekty formalne: budowanie kompozycji, sztuczki filmowe, oszukiwanie odbiorcy... Coś niesamowitego: Antonioni to geniusz na poziomie Bergmana.

mnie też się najbardziej podobało. Jedyny film z trylogii, który obejrzałem dwukrotnie.