Rozpocząłem oglądnie tego filmu znając zarys fabuły i z przekonaniem, że jest to kolejna lekka komedia romatyczna. Po kilkunasty minutach pomyślałem, że coś smętna ta komedia, no ale cóż, zobaczmy co będzie dalej. Dopiero później załapałem klimat. I to jest chyba główna wada tego filmu - zbyt późno dociera do widza (czyli takiego niezbyt wyrobionego oglądacza jak ja) konwencją, którą przyjął reżyser. Czyli mieszanka groteski, dramatu i klimatów, że tak powiem, deliryczno-onirycznych, podlanych ariami operowymi w tle. Całość sprawiała wrażenie niezbyt udanej (czytaj zbyt pretensjonalnej) adaptacji kinowej, czegoś co znacznie lepiej przemawiałoby do widza na deskach teatru, gdzie pewna umowność oraz symobolizm miejsc i zdarzeń jest założona niejako z góry.
Treść i tematyka - ok, a nawet OK++ ;), ale forma, coż nie kupuję.

Monica Bellucci nie wróciła do siebie (w sensie fizycznym) po ciąży (rok wcześnie urodziła córeczkę) i to nieco razi, szczególnie jak się ją pamięta jako Kleopatrę (zaledwie 3 lata wcześniej). W każdymrazie przynajmniej jak na boginię seksu.

Ogólna ocena 5, ale za Flash and the Pan z ich boską Ayla'ą +1 punkt. Że też ktoś wypatrzył skubanych Australijczyków, przecież oni są z innych czasów. Dla niewtajemniczonych - to ten kawałek, który leci podczas imprezy u François, mniej więcej 1:15 do 1:17...
6/10