Po obejrzeniu tego filmu oraz Kła przychodzi mi do głowy myśl, że specyficzna gra aktorska bezpośrednio nawiązuje do starożytnych tragedii, w których aktorzy nosili charakterystyczne maski - w "Zabiciu świętego jelenia" również nie uświadczymy dynamicznie zmieniającej się mimiki twarzy i uzewnętrznianych w ten sposób emocji.
Film jest dla mnie trudnym orzechem do zgryzienia jeśli chodzi o ocenę. Przez cały seans czułem się jak obserwator czyjegoś koszmaru sennego, momentami można było aż odczuć dyskomfort. Na pewno dzieło to określę mianem estetycznego, bardzo podobały mi się ujęcia i odpowiednie połączenie ich z dźwiękiem i muzyką.
Nie da się nie zauważyć nawiązania do mitu o Ifigenii, jednak w odniesieniu całego filmu do mitologii greckiej poszedłbym jeszcze krok dalej - jeśli grany przez Farrella kardiochirurg ma odpowiadać postaci Agamemnona, to jego rodzina, niczym ród Atrydów, faktycznie jest przeklęta - istny american dream, na który składa się wspaniały dom, piękna i inteligentna żona, posłuszne i zdolne dzieci oraz praca w prawdziwej świątyni nauki i wspaniałych osiągnieć, pod którym jednak ukryte są dewiacje i zdegenerowanie (opowieść o bawieniu się przyrodzeniem ojca mnie urzekła), co sprowadza na bohaterów gniew bogów.

Zastanawia mnie jednak inna interpretacja - czy Kim faktycznie była chora? Martin, skrzywiony psychicznie i osierocony przez ojca chłopiec, postanawia zbliżyć się do mężczyzny odpowiedzialnego za rozbicie jego rodziny i zastraszyć go, co akurat nakłada się w czasie z zapadnięciem syna kardiochirurga na tajemniczą i trudną do zdiagnozowania chorobę. Kim była tak zapatrzona i zakochana w Martinie, że bez problemu uwierzyła w jego nadprzyrodzone, boskie zdolności, przez co sama wmówiła sobie paraliż nóg (który jednak ustąpił, gdy chciała podejść do szpitalnego okna, by zobaczyć chłopaka). Taka wersja wyjaśniłaby brak objawów u jej matki, która przecież też miała być objęta klątwą.