Tragedia jako pretekst dla pogrzebania dawnych uraz i zjednoczenie rodziny. To jeden z najczęstszych motywów w amerykańskim kinie. Choroba, śmierć, kalectwo zawsze służy do pogodzenia się z czarnymi owcami, wypowiedzenia dawnych żalów, wyjaśnienia narosłych nieporozumień. W "Zaginionych" główna bohaterka dostaje szansę od losu, by pogodzić się ze swoim ojcem, po tym jak jej córka zostanie porwana przez Indian-dezerterów.
Howard daje nam bardzo profesjonalne przedstawienie. Dalekie plany i zbliżenia dobrane są w sposób idealnie podręcznikowy. Do tego aktorzy odgrywają swój standardowy zasób umiejętności, a muzyka już od pierwszych nut zdradza kompozytora. Wszystko w tym filmie jest podręcznikowe, akademickie. I to jest niestety wadą i to olbrzymią. Brakuje w tym inspiracji, emocji. Po filmie widz pozostaje zupełnie obojętny. Już lepsze są ewidentnie złe filmy, bowiem te przynajmniej irytują, a "Zaginione" nie dają nawet tego.
Pustka, pustka i jeszcze raz pustka. Równie dobrze można patrzeć na świetnie pomalowaną ścianę w mieszkaniu. Daje to mniej więcej tyle samo zadowolenia.
Ot takie profesjonalne nic