Przede wszystkim jest to film o miłości. I to nie byle jakiej, bo pierwszej, niewinnej. Po drugie jak każdy film o miłości zawsze ma coś wspólnego ze śmiercią i tutaj jej pełno, ale podejście do śmierci dzieci jest równie niewinne. Bunt jest prosty, on z miłości do niej zrobi wszystko. Nie wie, że w ten sposób bezcześci wartości dorosłych, ale czy ci dorośli aby na pewno są tacy święci? Nie. Potępiają swoich sąsiadów niekiedy łamiąc nie jeden boży zakaz, udają tylko na zewnątrz dbając o groby, ale to tylko papierkowe udawanie przed innymi. Dzieci w tym momencie są mniej niewinne, choć może wydawać się, że czynią o wiele większy grzech, ale to nieprawda. One walczą nie tylko z niesprawiedliwością świata, ale i ze śmiercią. Akt rozpaczy, w którym dokonuje się zbezczeszczanie "cmentarza marzeń" jest jednocześnie pokazaniem jak marzenia są ulotne, jak życie jest ulotne, jak śmierć jest ulotna. Nic nam nie daje dbanie o groby zmarłych, bo przecież ich już nie ma ("Martwi ludzie nie są martwi" pociesza chłopiec dziewczynkę, by ta spokojnie zasnęła). Sam Jezus powiedział, że grzebanie umarłych jest sprawą umarłych, a nie żywych. Pomimo tego powstał kultu zmarłych, ale w filmie Clementa nie o to, co prawda chce postawić widzów w tej jakże dwuznacznej sytuacji, ale ja w tym widzę film o niespełnionej miłości, a motyw cmentarny jak najbardziej podwyższa wartość estetyczną tego filmu no i u mnie przykładowo wywoływał katharsis. Zgodzić się muszę z jedną z wypowiedzi, że ten film jest na swój sposób zapomnianym klasykiem, podobnie jak reżyser, ale cieszy mnie to, że odnalazłem go online na youtube, naprawdę polecam i w następnym komentarzu umieszczę link, bo warto. (film jest z angielskimi napisami)
Nie będę ukrywał, że wzruszyłem się na końcu filmu. Przez cały film bawiłem się niesamowicie, a po za tym moim zdaniem to najpiękniejszy film o tak zwanym bezczeszczeniu grobów. Co jak co, dla mnie piękne jest niszczenie grobów, jest w tym coś z walki z wiatrakami, jest w tym szaleństwo, ale z drugiej strony jest w tym ludzka bezradność wobec istnienia śmierci, dlatego człowiek wybiera bunt, bo tylko w ten sposób może zamanifestować często przed samym sobą, że jest jak ci umarli - drobiną we wszechświecie.
Ja miałem za pewne inne odczucia niż ówcześni widzowie, którzy przeżywali katharsis za pewne poprzez odczucie niepokoju, że widzą coś bardzo niewłaściwego, ale z drugiej strony niewinność głównych bohaterów wywoływała jeszcze większy niepokój. Naprawdę piękny film o śmierci i miłości. Dla ludzi kochających kino i życie.