Hype jaki towarzyszy temu filmowi od premiery w Cannes sprawił, że z wypiekami na twarzy zasiadłem wręcz w sali kinowej w oczekiwaniu Nań. Zaczęło się Wybornie, nie przeczę - udało się uchwycić ludyczność spowitą jakimś Mistycyzmem (to lubię). Właściwie do nagłego "wyparowania" postaci granej przez charyzmatyczną (jak-zwykle) Kuleszę (czyt. jakiś kwadrans) było ponadprzeciętnie. Potem rozpoczął się "festiwal" urywkowych tableaux związanych z momentami "narwanej/wulkanicznej" miłości Kota i Kulig. Wszystko okraszone czernią i bielą świetnych zdjęć Łukasza Żala, trącących jednak zżynką z Tarkowskiego, Bergmana a nawet Tarra. Sama historia miłosna....no właśnie - tu tkwi podstawowy problem, gdyż te zlepki różnych momentów nie są w stanie wciągać widza w koherentne zrozumienie Istoty tego związku. Cały czas zadawałem sobie pytanie : czy oni naprawdę muszą się AŻ TAK męczyć czy nie jest to jednak widzimisię scenariusza...? To drugie, pomyślałem, wychodząc obojętny z Kina.