Chociaż thriller jako gatunek jest uważany za ten, w którym pojawiające się na ekranie zdarzenia możemy uznać za realne, w praktyce z realizmem wiele filmów tego gatunku bywa na bakier. Mimo, że nie musimy obserwować całej parady zjawisk i postaci nadprzyrodzonych, trudno nieraz nie oprzeć się wrażeniu, że to co obserwujemy na ekranie w prawdziwym świecie się po prostu nie zdarza.

Choć "Zniknięcie"("Spoorloos") reprezentuje ten sam gatunek, to wyłamuje się z wielu jego schematów. Zanim wymienimy co w tym filmie jest, wymieńmy to, czego w nim nie ma. A nie ma w nim oderwanych od rzeczywistości psychopatów o ponadprzeciętnej wiedzy (Hannibal Lecter), fanatycznie religijnych morderców (John Doe, Se7en), nadzwyczaj seksownych kobiet pałających żądzą zabijania (Catherine Tramell, Nagi Instynkt), maminsynkowatych morderców z rodzwojeniem jaźni (Norman Bates, Psychoza), nie ma wyszukanych intryg wplątujących zwykłych ludzi w w tarapaty, nie ma płatnych morderców, gangsterów z etosem, fabularnych twistów, żądzy zemsty czy surrealistycznych wizji.

Główni bohaterowie nie wtykają nosa w nie swoje sprawy, nie bawią się w detektywów, nie pakują się z własnej woli w kłopoty ani nie schodzą ze ścieżki prawa na rzecz przestępczego fachu. Nie ma tych wszystkich schematów, które oglądając w innych thrillerach traktujemy jako mogące się zdarzyć, ale ze znikomym prawdopodobieństwem.

Co w takim razie jest w "Zniknięciu", co mimo to sprawia, że oglądamy ten film w napięciu? Zapewne fakt, że to co się przydarzyło dwójce głównych bohaterów może się zdarzyć i nam. O porwaniach i zniknięciach bez śladu słyszy się często i nie trzeba do tego psychola z setką intelektualnych atrybutów. Wystarczy... inny zwykły człowiek.

Tu nikt nie bawi się w wyszukaną zemstę czy dochodzenie na własną rękę. Człowiek, któremu zginęła żona pragnie tylko wiedzieć czy ona jeszcze żyje,bo ma już dosyć niepewności. Groza ustępuje miejsca dramatowi, takiemu samemu jaki dotyka rodzin zaginionych ludzi. A w kontakcie z porywaczem jest tak po ludzku bezsilny i zmęczony sytuacją w jakiej się znalazł.

Nie brakuje jednak momentów zaskakujących, jak choćby sama końcówka. I choć pod pewnymi względami konstrukcyjnymi przypomina klasyczną "Psychozę", to jednak ze standardem thrillera ma wspólnego tyle, co "Bez przebaczenia" z klasycznym westernem.