Zadziwia, że film będący, jednak, produktem ,,Hollywoodu" zostaje wyposażony w kontekst społeczny, podany nienachalnie. Mianowicie obnaża nieskuteczność i obniżanie standardów wymiaru sprawiedliwości, szczególnie instytucji kuratora sądowego.
Zadziwia, że rytm filmu konstruowano z nastrojów beznadziei i fatalizmu z tempem typu:narastający a całość, szczęśliwie obywa się bez ckliwości.
Zadziwia, że Hoffman swoją postać rozegrał nie kierując się owym narastającym rytmem. Jest tak ludzki w swej niejednoznaczności, od normalności do nieodwracalnego zarażenia złem.I bezbłędnie porusza się w tym diapazonie. Decyzja by odstąpić od reżyserii a skupić na roli była trafna. Nie odmawiam mu aktorskiego kunsztu ale tu pokazuje ten talent w ujęciu hmm... , dojrzałym. Jego inne, sławniejsze, role oparte bardziej na rywalizacji z gwiazdami pokroju Steve McQueen, Tom Cruise, Jon Voight budowane były na ogrywaniu odmienności, bezbronności czy choroby psychicznej.
Kino, które zachowało siłę rażenia do dziś. To też jest zadziwiające.Good night and good luck, esforty.
7/10

Podobne typy filmów to: "Pieskie popołudnie" i "I sprawiedliwość dla wszystkich". Oba z lat 70s, w USA, z młodym Alem Pacino. Pierwszy dotyczy napadu na bank a drugi środowiska prawniczego. Oba obnażają dużo... Polecam.

Wątek resocjalizacyjny jest u Pacino też we 'Frankie i Johnny' ;) A rola Hoffmana znakomita.

To nie jest tak - po prostu jest dobrze napisane przez ludzi znających realia - Michael Mann i Edward Bunker.