Emmanuelle Riva

Paulette Germaine Riva

8,9
1 702 oceny gry aktorskiej
Emmanuelle Riva urodziła się w miejscowości Chenimenil i wychowała w odległym o 20 km miasteczku Remiremont, położonym w Lotaryngii, w północno - wschodniej Francji. Była jedynym dzieckiem Jeanne i Alfreda Riva. Jej matka była z zawodu szwaczką, a ojciec, Włoch z pochodzenia, był malarzem. Od dziecka marzyła o zostaniu aktorką, występowała we wszystkich szkolnych przedstawieniach, jej pierwszą rolą była Antygona. Jednak pod wpływem konserwatywnego ojca, mając 15 lat, zdecydowała się zostać krawcową.

Dopiero w roku 1953, w wieku 26 lat wzięła udział w rekrutacji do aktorskiej szkoły Rue Blanche. Wśród jej egzaminatorów znalazł się między innymi Jean Meyer (słynny wówczas francuski aktor oraz dyrektor Comédie-Française), który zafascynowany talentem Emmanuelle, przyjął ją do szkoły oraz przyznał stypendium.

Wiek aktorki nie pozwalał już przystąpić do francuskiej Narodowej Akademii Teatralnej, ale zafascynowany jej talentem René Dupuy obsadził ją w akademickich przedstawieniach: "Broń i Człowiek" oraz "Profesja pani Warren" Georga Bernarda Shawa. Te role stały się jej debiutem teatralnym. Potem zagrała jeszcze między innymi w "L'Espoir" Henriego Bernsteina oraz "Brytaniku" Racina Jean Baptista. Na małym ekranie zadebiutowała w roku 1957, w historycznym serialu "Énigmes de l'histoire", w odcinku pod tytułem "Le Chevalier d'Eon" zagrała królową Anglii. Po roku zadebiutowała w kinie, w filmie "Rekiny finansjery", z Jeanem Gabinem w roli głównej (nie została wymieniona w czołówce).

Punkt zwrotny w jej karierze nastąpił rok później. W Theatre de L'Oeuvre w Paryżu spotkała młodego reżysera i producenta Alaina Resnaisa, który zaangażował ją do swojego pierwszego fabularnego filmu "Hiroszima, moja miłość", realizowanego na podstawie scenariusza słynnej pisarki Marguerite Duras. Film ten okazał się jednym z najbardziej cenionych i reprezentatywnych filmów francuskiej Nowej Fali i rozpoczął karierę zarówno Resnaisa jak i Rivy.

Lata sześćdziesiąte to złoty okres w jej twórczości, wystąpiła w ponad 20 produkcjach kinowych, grała główne role w filmach francuskich i włoskich, często pojawiała się w telewizji. W 1962 roku na Festiwalu Filmowym w Wenecji otrzymała Puchar Volpi dla najlepszej aktorki za tytułową rolę w filmie "Thérèse Desqueyroux" w reżyserii Georga Franju. Za ten film otrzymała również nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Acapulco, a co ważniejsze otrzymała trofeum "Victoire du Cinéma Français".Riva przez wiele lat przyjaźniła się z Jacquesem Brelem, z którym zagrała w filmie "Dlaczego kłamały?" w reżyserii André Cayatte.

W roku 1993 zagrała rolę matki Julii Vignon w filmie Krzysztofa Kieślowskiego "Trzy kolory: Niebieski". W 2010 roku Michael Haneke zaangażował ją do filmu "Miłość", który zdobył Złotą Palmę w Cannes oraz cztery nagrody European Film Awards (zdjęcia, reżyser, aktor i aktorka). Za ten film w 2012 roku, w wieku 85 lat, otrzymała swojego pierwszego Cezara oraz nominację do Oscara w kategorii "Najlepsza aktorka pierwszoplanowa" (stając się tym samym najstarszą w historii aktorką nominowaną w tej kategorii). Co ciekawe, na planie filmu "Miłość" spotkała się z Jean-Louis Trintignantem, z którym wcześniej grała w "Trzech kolorach" (on wystąpił w "Trzy kolory: Czerwony").

Była również poetką, wydała trzy tomy wierszy: "Juste derrière le sifflet des trans" w 1969 roku, "Le Feu des miroirs" w 1975 roku oraz "L'Otage du désir" w 1982 roku. Była również utalentowaną fotografką. W czasie swojego pobytu w Japonii, przy okazji kręcenia zdjęć do filmu "Hiroszima, moja miłość", przygotowała materiały do albumu fotograficznego, który ukazał się we Francji pod tytułem "Tu n'as rien vu à Hiroshima". Mieszkała w Paryżu, w Dzielnicy Łacińskiej. Była miłośniczką baletu i muzyki klasycznej. Jak przyznawała, nigdy nie posiadała telewizora, komputera, ani telefonu komórkowego. Nigdy nie wyszła za mąż, nie miała również dzieci, jej wieloletni partner zmarł w 1999 roku. W jednym z wywiadów stwierdziła, że rodzina nigdy nie pozwoliłaby jej na zrobienie kariery aktorskiej, więc odrzuciła bardzo wiele propozycji małżeńskich. W wywiadach podkreślała również, że najbardziej żałuje braku ról komediowych w swoim dorobku. 30 października 2014 roku wydała swoja autobiografię, pod tytułem "C'est délit-cieux!: Entrer dans la confidence". Zmarła po długiej chorobie nowotworowej 27 stycznia 2017 roku w Paryżu.

Pobierz aplikację Filmwebu!

Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
phones