Eric-Emmanuel Schmitt

Eric- Emmanuel Schmitt jest francuskim dramaturgiem, eseistą, powieściopisarzem, a z wykształcenia filozofem.

W przeciągu tej dekady stał się jednym z najbardziej czytanych i wystawianych francuskojęzycznych pisarzy na całym świecie. Jego książki zostały przetłumaczone na 35 języków i w ponad 40 krajach regularnie wykonuje się jego sztuki.

Eric, urodzony w 1960 roku, uczęszczał do Ecole Normale Supérieure, wiodącego humanistycznego uniwersytetu we Francji i został nagrodzony państwowym, najbardziej prestiżowym, świadectwem nauczania i doktoratem z filozofii.

Początkowo znany był tylko ze swoich prac scenicznych. Zdobył sławę dziełem "Don Juan on Trial", pierwszy raz wystawionym we Francji w 1991 roku, a potem wyprodukowanym przez Royal Shakespeare Company. Dalsze produkcje nowej, przerobionej przez autora wersji tego utworu wystawione zostały w Belgii i Niemczech pod koniec 2005 roku.

Następnie, w 1993 roku, pojawił się jego "The Visitor", triumf, który przyniósł mu rok później trzy nagrody Molièra (dla najlepszego aktora, dla teatralnego objawienia i dla najlepszej sztuki). 'The Visitor' został przetłumaczony i wystawiony na całym świecie. Muzyczna wersja tego przedstawienia została przygotowana przez Théâtre Impérial de Compiègne z muzyką skomponowaną przez Stavrosa Xarhakosa. Później trafiła ona także do Royal Opera House w Londynie.

W nurcie tego drugiego sukcesu, Eric- Emmanuel Schmitt porzucił posadę wykładowcy filozofii na Uniwersytecie w Savoie i został "pełnoetatowym" pisarzem.

Jego „Golden Joe” (1994) i „Enigma Variations” (1996) zostały zaprezentowane przez Théâtre Marigny z Alain Delon i Francisem Husterem. Sztuka „Enigma Variations” stała się najbardziej popularnym dziełem Schmitta i została wystawiona w wielu większych miastach, wliczając Tokio, Berlin, Moskwę, Los Angeles i Londyn, z udziałem Donalda Sutherlanda.

Natomiast w 1997 roku po raz pierwszy wystawiony został „The Libertine” w Théâtre Montparnasse z Bernardem Giraudeau'em i Christiane Cohendy. Dzieło te „rozpoczęło” także większą, międzynarodową karierę (Zurych, Berlin itd.)

Parę mięsięcy później ukazał się monolog Schmitta o buddyzmie, „Milarepa”, pierwszy raz wystawiony w Théâtre Vidy w Lozannie w Szwajcarii i w Théâtre des Gémeaux de Sceaux. Później został on także wykonany na Avignon Festival w 1997 i dwa lata później w Paryżu. Ten scenariusz zainspirował pisarza do kontynuacji serii krótkich tekstów utrzymanych w tematyce religijnej, nazwanych później „Cycle de l'Invisible”.

Jego „Frederick or The Crime Boulevard” został wyprodukowany prawie jednocześnie w Paryżu z udziałem Jeana- Paula Belmondo i w Niemczech, w Kolonii oraz w Baden-Baden.

Natomiast „Between worlds” było wystawiane ciągle przez sezon 1999-2000 w Théâtre Marigny, odnosząc tam bardzo duży sukces.

Następnie pojawiły się dwa dzieła z „Cycle de l'Invisible”. “Pan Ibrahim i Kwiaty Koranu”, pierwszy raz wykonany grudniem 1999 roku przez Bruno-Abrahama Kremera, został zaprezentowany na Avignon Festival w lipcu 2001, a później w Paryżu w Studio des Champs-Elysées we wrześniu 2002. Od tamtej pory, dzieło to podróżowało bez przerwy po całym świecie za namową Ministra od Spraw Zagranicznych. „Pan Ibrahim...” wystawiany był w Théâtre Marigny przez cały sezon 2004-2005. W tym samym roku Omar Sharif został uhonorowany nagrodą Cesara dla najlepszego aktora za występ w filmie Françoisa Dupeyrona na podstawie sztuki Schmitta.
Z kolei trzeci już utwór z cyklu tych historii dotyczących dzieciństwa i duchowości, „Oskar i Pani Róża”, w spektakularny sposób został adaptowany na utwór sceniczny przez Comédie des Champs-Elysées w lutym 2003 roku z udziałem Danielle Darrieux, która zdobyła za to nagrodę Molière’a dla najlepszej aktorki.

Później, we wrześniu 2003 roku Charlotte Rampling i Bernard Giraudeau wystąpili w kolejnym utworze Schmitta „Partners in Crime”, w pierwszej produkcji w Théâtre Edouard VI. Bilety na tę sztukę były wyprzedane przez kilka miesięcy.

Od listopada 2004, Jacques Weber grał dla pełnej widowni w Théâtre Montparnasse w „Ewangelii według Piłata”, adaptacji na utwór sceniczny powieści Schmitta o tym samym tytule. W tym samym czasie w małym teatrze występował młody aktor, Frédéric Quiring w „The Night of Olives”. Obie sztuki są opublikowane przez Albina Michela pod tytułem „Moje Ewangelie”.

Od września 2005 pierwsza światowa produkcja kolejnego dzieła francuskiego pisarza, “Sentimental Tectonics” była grana w Brukseli przed pełną widownią. Następne miesiące przyniosły dalsze jej przedstawienia w Paryżu.

Równocześnie Eric-Emmanuel Schmitt pisał powieści. W 1995 roku ukazała się życzliwie przyjęta przez krytyków „The Sect of the Egoists”. W 2000 „Ewangelia według Piłata” utrwaliła reputację Schmitta jako powieściopisarza i zdobyła dla niego nagrodę Grand Prix des Lectrices de Elle. Od tamtej pory każda książka Erica-Emmanuela figurowała na liście bestsellerów przez kilka tygodni lub nawet miesięcy.

Po tej promiennej pracy pisarz opublikował „The Alternative Hypnothesis” (2001), ciemniejszą powieść o Hitlerze, historycznym Przywódcy i ‘Adolfie’, jego fikcyjnym alter-ego. Następnie, rok później, pojawiła się dziwaczna i satyryczna odmiana mitu o Fauście, „When I was a Work of Art”.

Powieści z Cycle de l'Invisible spotkały się z ogromnym sukcesem w francuskojęzycznych krajach, a także poza nimi, zarówno na scenie, jak i w księgarniach. Miliony czytelników wzięło sobie do serc ‘Milarepa’ o buddyzmie, „Pana Ibrahima i Kwiaty Koranu” o sufizmie, „Oskara i Panią Różę” o ateizmie i „Dziecko Noego”, które pojawiło się w 2004 roku, o judaizmie.

W dziedzinie niefikcyjnej, Eric-Emmanuel Schmitt opublikował w 1997 doktorat pt. „Diderot i filozofia uwodzenia”.

Ponadto Schmitt, jako entuzjastyczny miłośnik muzyki, przetłumaczył na francuski „Małżeństwo Figara”, wystawione w Théâtre Impérial de Compiègne w 1997 i 1998 roku oraz „Don Giovanni”.

Pomimo, że utrzymuje on dystans do świata literatury i polityki, Eric ma już na swoim koncie sporo nagród. W 2000 roku otrzymał 'Grand Prix du Théâtre' przyznany mu przez Akademią Francuską za całokształt twórczości. W 2004 roku wygrał „Public Choice” w German Book Awards w Lipsku za powieść „Pan Ibrahim i Kwiaty Koranu”, podczas gdy w Berlinie zdobył prestiżową nagrodę „Die Quadriga” za „człowieczeństwo i mądrość przynoszone ludziom z humorem”. Z kolei jesienią 2004 literacki magazyn Lire przeprowadził sondaż pomiędzy francuskimi czytelnikami, pytając o książki, które „zmieniły ich życia”: „Oskar i Pani Róża” widniał pomiędzy takimi dziełami, jak „Biblia”, „Trzej muszkieterowie” i „Mały Książę” i była to jedyna wymieniona książka żyjącego wciąż autora.

W październiku 2005 nowa powieść Schmitta, “My Life with Mozart” pojawiła się w kilku państwach, włączając Austrię, Belgię, Francję, Niemcy, Grecję, Włochy, Koreę, Holandię, Norwegię, Szwecję i Szwajcarię. Odniosła wielki sukces.

Eric- Emmanuel Schmitt mieszka w Brukseli, a wszystkie jego prace są publikowane przez Albina Michela.