Freddie Bartholomew 

W drugiej połowie lat 30-tych, Freddie Bartholomew stał się jedną z największych dziecięcych gwiazd Hollywood, ustępując popularności tylko Shirley Temple. Jego własne życie było jednak pełne problemów, a nierzadko - biorąc pod uwagę pewne jego aspekty - cięższe od tego, które były udziałem filmowych postaci, które grał na szklanym ekranie.

W młodym wieku został oddany przez swoją matkę alkoholiczkę na wychowanie do ciotki Cassy. W wieku trzech lat stał się już zawodowym aktorem, realizując dwa filmy w Wielkiej Brytanii - "Fascination" (1930) oraz "Lily Christine" (1932). W 1934 roku wyjechał do Ameryki, by zastąpić Davida Holta w roli młodego Dawida Copperfielda w ekranizacji powieści Karola Dickensa. Był to pierwszy amerykański film, jaki Bartholomew nakręcił. I mimo że krytycy amerykańscy tamtych czasów nie byli do końca przekonani do występu młodego aktora, określając jego kreację mianem biernej i nieobecnej, to jednak publiczność pokochała Freddiego. W ciągu następnych pięciu lat, Bartholomew tylko umocnił swoją aktorską pozycję, grając w dobrych dramatach obyczajowych, nierzadko u boku największych gwiazd Hollywoodu, takich jak Greta Garbo, Lionel Barrymore, czy Spencer Tracy. David O. Selznick uczynił go tytułowym odwrócą roli Lorda Fauntleroya w swojej pierwszej niezależnej produkcji. Jakość aktorstwa Bartholomewa potwierdziły kolejne filmy - "Bohaterowie morza" (1937) czy "Kidnapped" (1938). Wystapił też w bardzo dobrze przyjętym filmie "Tom Brown's School Days" (1940), na planie którego po raz pierwszy spotkał i zaprzyjaźnił się z młodym aktorem Jamesem Lydonem, który pozostał jednym z jego najwierniejszych przyjaciół na wiele lat. Bartholomew nie mógł zagrać głównej roli Toma Browna, ponieważ nie był związany kontraktem z wytwórnią RKO - odpowiedzialną za produkcję filmu. Rola trafiła w ręce Lydona, zaś Bartholomew zagrał drugoplanową postać Neda Easta.

Lata 40-ste były mniej przyjazne dla Freddiego. II wojna światowa przyczyniła się w znacznej mierze do zmian gustu publiczności i rodziła nowe filmowe zapotrzebowania społeczne. Mimo że wciąż pozostawał znakomitym i utalentowanym aktorem, zmienił się jego wizerunek - Bartholomew wkroczył bowiem w wiek dojrzewania i przestał być małym, anielskim chłopcem. Wczesne lata 40-ste przyniosły aktorowi bądź to mało liczące się, głównie niskobudżetowe filmy, które zrealizował dla wytwórni Columbia, bądź filmy klasy B, takie jak "Naval Academy" (1941) i "Cadets on Parade" (1942) - oba zrealizowane razem ze swoim przyjacielem Jamesem Lydonem. Do 1943 roku znalazł się też w obsadzie 70-minutowego thrillera "Junior Army".

W życiu prywatnym Bartholomewa, rozpoczęła się też seria osobistych tragedii. Sukces i sława sprawiły, że w życiu chłopca pojawiła się biologiczna matka, która zrzekła się praw rodzicielskich tuż przez trzecimi urodzinami Freddiego i od tego czasu była całkowicie nieobecna w jego życiu. Kobieta wytoczyła kilka spraw sądowych zarówno w Ameryce jak i Wielkiej Brytanii, by uzyskać prawo do części majątku Barholomewa. Chłopca broniło tzw. "prawo Coogana" ("Coogan Law"), które nakładało na rodziców zakaz dysponowania pieniędzmi zarobionymi przez swoje dziecko (prawo to wzięło się od innej dziecięcej gwiazdy Hollywood - Jackiego Coogana, którego rodzice roztrwonili cały majątek bez wiedzy małoletniego chłopca). Mimo tego, ilekroć matka wytaczała proces, Bartholomew był zmuszony płacić za prawników i swoich obrońców. Wielokrotne procesy uszczupliły majątek w znacznym stopniu.

W 1944 roku, w wieku lat 20, Bartholomew zaciągnął się do Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych w charakterze mechanika. Doszło jednak do tragedii. Podczas naprawy silnika bombowca, spadł z podwyższenia i złamał kręgosłup. Spędził ponad rok w szpitalu wojskowym na rehabilitacji i został zwolniony ze służby wojskowej w 1945 roku. Pobyt w szpitalu oraz chyląca się ku upadkowi kariera plus problemy materialne odbiły swe piętno na psychice Freddiego.

Cały czas próbował jeszcze uratować swoją karierę występując w niskobudżetowym filmie dla wytwórni PRC "The Town Went Wild" (1945). Nie zdawał sobie sprawy, że był w tym czasie w głębokiej depresji. Kiedy film nie odniósł sukcesu, spróbował swoich sił na deskach teatru. Jego jedyny występ w sztuce teatralnej zosał zignorowany przez publiczność, natomiast wzbudził zainteresowanie krytyków, którzy nie pozostawili na występie suchej nitki. Jego stan psychiczny wciąż się pogarszał. Ożenił się niedługo potem z rosyjską imigrantką starającą się o "zieloną kartę" i amerykańskie obywatelstwo. W pewnym momencie zdarzyło się, że para mieszkała w samochodzie zaparkowanym gdzieś na Brooklynie. Bartholomew cały czas próbował powrócić do aktorstwa. Wystąpił w roli samego siebie w "Sepia Cinderella" w 1947. Bez sukcesu.

Na początku lat 50-tych, w końcu jego życie zaczęlo wracać na właściwe tory. Poddał się pod opiekę psychiatry i otrzymał też pracę jako producent i reżyser pewnej opery mydalnej w Benton Bowles, jednej z najlepszych agencji telewizyjnych w Nowym Jorku. Udało mu się w końcu zwrócić na siebie uwagę na szklanym ekranie w roli księdza w "St. Benny the Dip" (1951). Nabrał też wiatru w żagle, gdy rozwiódł się ze swoją pierwszą żoną. Zyskał też zaplecze finansowe.

Następne lata nie były jednak różowe - ożenił się ponownie, założył rodzinę, popadł jednak w alkoholizm, co przyczyniło się do rozwodu z drugą żoną. Wstapił jednak w związek małżeński po raz trzeci. To trzecie małżeństwo przetrwało lata, aż do jego śmierci. W ostatnich latach życia, Bartholomew myślał poważnie o powrocie do kina - było to jego wieloletnie marzenie. Jego wiernym przyjacielem pozostał James Lydon, w wieku 60-ciu lat odnowił też dawne przyjaźnie z Jackie Cooperem, Genem Reynoldsem i Jane Withers. Wycofał się z telewizji w 1991 roku, jednak jeszcze w tym samym roku zdążył nakręcic specjalny film telewizyjny przedstawiający historię MGMu gdzie pełnił rolę narratora i gospodarza. To było ostatnie ekranowe wystąpnienie Bartholomewa. Aktor zmarł na początku 1992 roku.