Gioacchino Rossini 

Gioacchino Rossini - był kompozytorem włoskim, twórcą 39 oper. Mistrz stylu bel canto, szczególną popularnością cieszą się jego opery komiczne.

Rossini urodził się w Pesaro - niewielkiej miejscowości nad Adriatykiem w środkowych Włoszech. Edukację muzycznę Rossini rozpoczął wcześnie, w wieku sześciu lat grał już na trójkącie w kapeli swojego ojca. W roku 1807 Gioacchino rozpoczął naukę kontrapunktu u P. S. Mattei, a jakiś czas potem naukę gry na wiolonczeli w Konserwatorium Bolońskim. W wieku 16 lat zdobył nagrodę Konserwatorium za kantatę Il piantô d'armonia per la morte d'Orfeo. Dwa lata później ukończył i wystawił w Wenecji swoją pierwszą operę La Cambiale di Matrimonio. Do roku 1813 skomponował jeszcze kilka oper dla teatrów w Rzymie, Bolonii, Wenecji i Mediolanie. Sławę przyniósł mu jednak dopiero Tankred, którego premiera w Teatro La Fenice w Wenecji, 6 lutego 1813 była oszałamiającym sukcesem. W roku 1815 Rossini pojawił się w Bolonii, gdzie impresario neapolitańskich teatrów San Carlo i Del Fondo, Barbaja, zaoferował mu posadę dyrektora artystycznego obu teatrów. Zobowiązał się również pisać po jednej operze rocznie dla każdego z nich. 20 marca 1816 r. w Teatro Argentina w Rzymie odbyła się premiera Cyrulika sewilskiego opery komicznej na podstawie dramatu Pierre Beaumarchais uznawanej za jedno najwybitniejszych dzieł w historii muzyki operowej. Z niewiadomych przyczyn premiera Cyrulika okazała się klęską. Kolejne przedstawienie spotkało się już jednak z entuzjastycznym przyjęciem i aż po dzień dzisiejszy Cyrulik sewilski jest najczęściej wykonywaną operą Rossiniego.

W latach 1815 - 1823 napisał 20 oper. W 1821 poślubił śpiewaczkę Isabellę Colbran. W roku 1824 został dyrektorem Théatre Italien w Paryżu, a po wygaśnięciu kontraktu został pierwszym kompozytorem króla oraz głównym inspektorem do spraw śpiewu we Francji. W 1829 powstała jedna z najważniejszych oper w karierze Rossiniego - Wilhelm Tell. Była to jednocześnie jego ostatnia opera. Tego samego roku kompozytor wyjechał do Bolonii, zaniepokojony stanem zdrowia ojca po śmierci matki. Powrót do Paryża został opóźniony przez Rewolucję Lipcową w 1830 roku i kompozytor znalazł się w stolicy Francji dopiero w listopadzie.

W roku 1832 napisał pierwszych 6 części Stabat Mater. Resztę dopisał w roku śmierci swojego ojca. Od roku 1832 do śmierci w roku 1868 komponował już niewiele. Na przestrzeni lat stworzył luźny zbiór utworów kameralnych i wokalnych Grzechy starości, a pod koniec życia, w roku 1863 swoje ostatnie wielkie dzieło lub, jak je sam nazywał, swój ostatni grzech śmiertelny Petite Messe Solennelle na 12 śpiewaków, fortepian i harmonium. Biografowie przedstawiają go w tym czasie jako człowieka obdarzonego błyskotliwym, choć nieco cynicznym poczuciem humoru i jednocześnie zakompleksionego, upokorzonego i przekonanego o zmarnowaniu swojego talentu.