Jan Kaczmarek 

Jan Kaczmarek, z wykształcenia elektronik, to polski satyryk, autor piosenek oraz felietonista. Urodził się w 1945 roku. Dzieciństwo spędził w wielkopolskim Lwówku. Już od najmłodszych lat uczył się gry na skrzypcach. Po ukończeniu szkoły, za namową wuja zdecydował się kontynuować naukę na Politechnice Wrocławskiej. Tam koledzy z roku odkryli jego talent, ponieważ często śpiewał i amatorsko grywał na gitarze podczas studenckich rajdów. 

Jesienią 1968 roku znajomi namówili go, aby zgłosił się do przeglądu piosenki studenckiej. Przyszły inżynier zaśpiewał tam piosenkę "O Wandzie, co Niemca nie chciała", zdobywając tym samym drugą nagrodę w konkursie. Dostrzegł go wtedy Tadeusz Drozda i zaproponował mu założenie kabaretu. Plan zrealizowali rok później wraz z młodszym kolegą Jerzym Skoczylasem - tak właśnie powstała Elita. Potem dołączyli do nich jeszcze inni członkowie między innymi Leszek Niedzielski. Grupa brała udział w wielu przeglądach i konkursach studenckich. Dostawała liczne wyróżnienia, między innymi na Famie w Świnoujściu. Jednak prawdziwy sukces przyszedł dopiero w 1971 roku za sprawą piosenki Kaczmarka "Kurna chata", którą wykonał osobiście, dzięki czemu zaczął być rozpoznawalny, zaś jego utwór stał się ogólnopolskim przebojem znanym do dziś. "Kurna chata" została też nagrodzona na festiwalu w Opolu. Zaraz po tym sukcesie Jan rozpoczął pracę w Centralnym Biurze Rozliczeń Przemysłu Węglowego na terenie Akademii Ekonomicznej. Jednak w 1973 roku kabareciarzem zainteresował się Andrzej Waligórski i zaproponował mu współpracę przy radiowym programie "Studio 202" we Wrocławiu. 

Praca w radiu rozwijała się bardzo owocnie. W "Studio 202" powstało najwięcej ciekawych skeczy i piosenek, w większości autorstwa Jana, które do dziś nie straciły na popularności. Artysta starał się przekazywać w nich swoje poglądy i zamiłowania takie jak np miłość do zwierząt ("Do serca przytul psa"). Stworzył on ponad dwieście tekstów do utworów, a najbardziej znane z nich to "Pero pero", Czego się boisz, głupia", "Co za czasy", "Nasza Europa", "Starzejemy się" i "Nasze strzechy". Napisał również wiele opowiadań i felietonów. To właśnie tam powstało jedno z najbardziej znanych słuchowisk własny program satyryka - "Z pamiętnika młodej lekarki" prowadzony razem z Ewą Szumańską od 1975 roku. Występowali także w radiowej "Trójce" i w Pierwszym Programie Polskiego Radia w magazynie "60 minut na godzinę". W latach 70. komik wraz z kolegami dawał występy również dla amerykańskiej Polonii w USA, zaś w czasach największej popularności zagrał epizod w filmie "Jak się pozbyć czarnego kota?".

Na początku lat 80. autor tekstów zapadł na chorobę Parkinsona, lecz przez cały czas był czynny zawodowo. Najpierw długo ukrywał swoje schorzenie jednak w połowie lat 90. objawy zaczęły być coraz bardziej widoczne. Satyryk przeszedł operację wszczepienia stymulatorów, które przyniosły chwilową poprawę, lecz później jego stan zaczął się pogarszać. Mimo to felietonista dalej pisał i ciągle był aktywny. Przestał występować publicznie w połowie lat 90. W 1996 roku odbył ostatnią zagraniczną trasę z Elitą, po której zaczął już tylko pisać dla swoich radiowych słuchaczy. Od 1999 do 2004 roku na antenie Polskiego Radia ukazywały się cyklicznie czytane "Listy dygresyjne Jana Kaczmarka". 

Pomimo długoletniego leczenia, Jan Kaczmarek zmarł w 2007 roku w wieku 62 lat. Pochowany został na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu.