Jaser Arafat 

Jasser Arfat urodził się w sierpniu 1929 roku. Różne źródła podają daty 4 sierpnia, 24 sierpnia, bądź 27 sierpnia. Również miejsce urodzenia Arafata nie jest jasne. Jedne źródła podają Kair, inne Jerozolimę. Również dane co do prawdziwego nazwiska nie są jasne. Jedne źródła podają, że nazywa się Arafat al-Qudwa al-Husaini, inne mówią o Mohammedzie Arafacie. Używał także pseudonimu Abu Ammar. Ojciec był zamożnym handlowcem. Matka Arafata zmarła, gdy miał 4 lata. Gdy w 1948 roku proklamowano powstanie państwa Izrael, Arafat wybrał się na studia. Gdy w 1948 roku wybuchła wojna izraelsko-palestyńska zajmował się przemycaniem broni dla jednostek arabskich stacjonujących w Jerozolimie. W 1951 roku rozpoczął studia w Kairze na wydziale budownictwa lądowego. Niektóre źródła podają, że studiował elektrotechnikę. W 1952 r. został przewodniczącym Zrzeszenia Studentów Palestyńskich na swojej uczelni. Gdy wybuchła druga wojna z Izraelem w 1956 roku, wziął w niej udział jako porucznik. W 1957 roku wyjechał do Stuttgartu na staż. Następnie przeniósł się do Kuwejtu, gdzie prowadził własną firmę budowlaną aż do 1965 roku. Arafat jest odpowiedzialny za utworzenie organizacji Al Fatah – Harakat el-tahrir el-Falastin (Ruch Wyzwolenia Palestyny). W 1965 roku organizacja ta podjęła ataki na wojska izraelskie na terenie Libanu. Gdy w czerwcu 1967 roku armia Izraela zajęła Zachodni Brzeg Jordanu, Strefę Gazy, Półwysep Synaj, wschodnią Jerozolimę i Wzgórze Golan, bojówkarze Arafata jako jedyni podejęli walkę z armią Izraela. W marcu 1968 roku żołnierze Arafata wygrali potyczkę z wojskami izraelskimi pod Karameh nad Jordanem. W lutym 1969 roku Arafat został przewodniczącym Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Wiosną 1971 roku Organizacja Wyzwolenia Palestyny (PLO) uzbrojona w radzieckie czołgi zaatakowała Jordanię, gdzie od 1967 roku przebywało wielu palestyńskich uchodźców. Niestety wojska Arafata zostały wyparte do Jordanii. W 1972 roku cały świat usłyszał o Palestynie, gdy terroryści z organizacji Czarny Wrzesień dokonali mordu na izraelskich sportowcach podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium. Po fali zamachów terrorystycznych Arafat objął osobiste dowództwo nad Al Fatah. W 1973 roku na zgromadzeniu generalnym ONZ Arafat mówił o utworzeniu niepodległego państwa palestyńskiego, w którym Żydzi, Muzułmanie i Chrześcijanie mieliby równe prawa. 1982 rok to największe upokorzenie Arafata. Jednostki izraelskie, kierowane przez ówczesnego ministra obrony Ariela Szarona, oblegały rozbite rozdziały PLO. Podobno wielu agentów Mosadu starało się zabić Arafata. Również w szeregach PLO wybuchł otwarty konflikt. Wielu bojówkarzy PLO miało już dość Arafata. Wojska syryjskie i libańskie otoczyły Arafata w Trypolisie. Dzięki międzynarodowej interwencji Arafat ocalał. On i jego żołnierze wycofali się i zostali załadowani się na greckie, francuskie i amerykańskie statki. Ostatecznie PLO zniknęła z Libanu, a jej aktywiści byli porozrzucani po 8 arabskich państwach. 9 grudnia 1987 wybuchło palestyńskie powstanie przeciwko izraelskiej okupacji. Celem tego powstania było zwrócenie światowej opinii publicznej na to, co się działo w okupowanej Strefie Gazy i na zachodnim brzegu Jordanu. Rozgoryczeni Palestyńczycy zabarykadowali swe osiedla i rzucali do żołnierzy izraelskich kamieniami. Żołnierzom izraelskim zakazano używania broni palnej. Izraelskie buldożery burzyły domy Palestyńczyków, dokonano wielu aresztowań, pozamykano palestyńskie szkoły. W 1991 ogłoszono koniec powstania. Następstwem pierwszej Intifady były rozmowy palestyńsko-izraelskie, w których nie mogło zabraknąć Arafata. Historyczny przełom miał miejsce w 1993 roku, gdy władze Izraela i Palestyny przystąpiły do rozmów. We wrześniu 1993 roku w stolicy Norwegii - Oslo podpisano rokowania dotyczące powstanie Autonomii Palestyńskiej i Arafat został wybrany prezydentem Autonomii Palestyńskiej. Ich następstwem była Pokojowa Nagroda Nobla, przyznana 10 grudnia 1994 roku dla Jassera Arafata, Icchaka Rabina oraz Szimona Peresa. Niestety pokój nie trwał długo. 4 listopada 1995 roku Ichaak Rabin został zabity przez izraelskiego religijnego fanatyka - Jigala Amira . Negocjacje co do losów przyszłego państwa palestyńskiego utknęły w miejscu. Od drugiej połowy lat 90 dochodziło do starć pomiędzy Izraelitami, a Palestyńczykami. Punktem kulminacyjnym było drugie powstanie Palestyńczyków przeciw Izraelitom (tzw. Druga Intifada), która wybuchła 28 września 2000 roku, a bezpośrednią przyczyną jej były odwiedziny Ariela Szalona na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Izraelski Mossad od lat prowadzi również politykę eksterminacji palestyńskich przywódców. Również Arafat był przetrzymywany w kwaterze w Ramallah. Pod koniec 2004 roku stan zdrowia Arafata uległ pogorszeniu. Od końca października 2004 roku przebywał w wojskowym szpitalu pod Paryżem. Zmarł 11 listopada 2004 roku o godzinie 3:30.