Jean Harlow

Jean Harlow, a wł. Harlean Harlow Carpenter, urodziła się 3 marca 1911 roku w Kansas City, Missouri w rodzinie przedsiębiorczego dentysty. Mając 16 lat uciekła z domu, by w tajemnicy poślubić młodego biznesmena Charlesa McGrew. Przeprowadzili się do Los Angeles, gdzie podjęła pracę statystki w filmach. W 1929 roku zagrała aż w 11 filmach. Grała wszystko, od kobiety przechodzącej przez ulicę po balerinę. Tymczasem małżeństwo nie przetrwało próby czasu i zakończyło się rozwodem. Skupiła się więc na poszukiwaniu ról w filmach. Nie miała jednak do nich szczęścia, trochę lepiej było w przypadku krótkometrażówek: w "Double Whoopee" z 1929 roku Jean wystąpiła ze znanym duetem komediowym Laurel & Hardy. 

Przełomem w karierze Jean okazało się spotkanie z Howardem Hughesem, który obsadził ją w swoim epickim obrazie "Aniołowie piekieł". Sukces filmu sprawił, że Jean podpisała lukratywny kontrakt z MGM i w ten sposób stała się gwiazdą. Jako zaledwie 20-letnia aktorka stała się symbolem seksu dzięki roli w "Platynowej blondynce". Kolejny sukces nie kazał czekać na siebie zbyt długo. Rok później Jean pojawiła się u boku boskiego Clarka Gable'a w "Kaprysie platynowej blondynki". W tym samym czasie drugi mąż Jean, Paul Bern, popełnił samobójstwo. Jean była na tyle załamana, że Louis B. Mayer skontaktował się z Tallulah Bankhead w sprawie zastąpienia Harlow. Jednak nie było to konieczne. Zdjęcia ukończono, a film stał się przebojem. Potem przyszły kolejne hity, takie jak "Kolacja o ósmej", gdzie Jean popisała się talentem komediowym czy "Wybuchowa blondynka" Victora Fleminga. 

W 1933 roku poślubiła Harolda Rossona, ale małżeństwo rozpadło się po 8 miesiącach. W 1935 roku ponownie pojawiła się u boku Clarka Gable'a w filmie "Chińskie morza". Potem spotkali się na planach "Żona czy sekretarka" oraz "Saratoga". Harlow i Gable stali się bardzo popularnym zestawieniem filmowych nazwisk, gwarantujących sukces filmów, w których się pojawiali. Niespodziewanie podczas kręcenia "Saratogi" Jean trafiła do szpitala z powodu zatrucia. 7 czerwca 1937 roku zmarła. Miała tylko 26 lat. Kręcenie filmu dokończono z blondwłosą dublerką. Clark powiedział, że czuł się, jakby był w ramionach ducha podczas kręcenia ostatnich scen. Jak na ironię losu, śmierć Jean przyczyniła się do wielkiego sukcesu filmu.

Harlow była gwiazdą z charakterem. Potrafiła być twarda, uwodzicielska i miała duże poczucie humoru, którego media, niestety, nie umiały przekazać. Ta dowcipna dziewczyna z lśniącymi platynowoblond włosami sprawiła, że wampy - brunetki poszły w zapomnienie. Była odpowiedzią Ameryki na egzotyczne boginie ekranu z Europy. Harlean Carpenter urodziła się w Kansas w stanie Missouri. W wieku szesnastu lat poślubiła młodego biznesmena i zamieszkała z nim w Beverly Hills. Wkrótce przyjęła pseudonim Jean Harlow i zaczęła występować w w krótkometrażowych komediach (m.in. partnerując Oliverowi Hardy'emu i Stanowi Laurelowi). W 1929 roku poznała Howarda Hughesa - milionera i producenta filmowy, który zaangażował ją do "Aniołów piekieł". Film okazał się wielkim przebojem i przyniósł jej sławę. W 1932 roku podpisała kontrakt z wytwórnią MGM i zagrała w filmie "Kaprys platynowej blondynki" z Clarkiem Gable, który potem został jej serdecznym przyjacielem. W komedii "Kolacja o ósmej" parodiując blond seksbomby, dobrotliwie pokpiwała sama z siebie. Ta sztuka udała się jeszcze Marlin Monroe. Z innych jej filmów warto jeszcze wymienić: "Wybuchową blondynkę", "Dziewczynę z Missouri", "Chińskie morza", "Żonę czy sekretarkę" i "Suzy". Jej życie prywatne znacznie się różniło od wesołych ról z ekranu. W 1932 roku rozwiodła się z pierwszym mężem i wyszła za Paula Berna, jednego z dyrektorów MGM, niestety kilka miesięcy potem popełnił on samobójstwo. Kolejne małżeństwo również było nieudane. Podczas kręcenia filmu "Saratoga", zaręczyła się z Williamem Powellem. Podczas zdjęć zachorowała i zawieziono ją do szpitala. Zmarła z powodu zatrucia organizmu wywołanego przez ostre zapalnie nerek.

Jean Harlow a właściwie Harlean Carpenter urodziła się 1911 roku w Kansas City. Do historii kina przeszła jako "platynowa blondynka" i symbol seksu lat 30. Po rozwodzie rodziców uciekła razem z przyszłym mężem do Los Angeles, porzucając szkołę średnią. Tam została statystką, od 1929 roku  zaczęła używać panieńskiego nazwiska matki. W 1930 roku na planie filmu "Aniołowie piekieł" w nagłym zastępstwie zagrała zamiast aktorki, która nie znała biegle angielskiego. Rok później wystąpiła w jednej z głównych ról w filmie gangsterskim "Wróg Publiczny nr 1". W połowie 1932 roku dzięki wpływowemu producentowi MGM otrzymała główną role w filmie "Żona z drugiej ręki". Daleki od konwencji styl gry dał jej pozycję jednej z czołowych gwiazd. W kolejnych filmach stworzyła charakterystyczny typ kobiety, która prowadziła nieustępliwą walkę z mężczyznami. Jej bohaterki nie zawsze stosowały moralne metody postępowania i dlatego bywały krytycznie oceniane przez otoczenie, lecz publiczność uwielbiała je i zaczęła naśladować. Nieudane życie osobiste (trzy małżeństwa i zabójstwo Berna) było tematem licznych artykułów prasowych i plotek, które dopełniały ekranowy wizerunek. Nagła śmierć Harlow na uremię, podczas kręcenia "Saratogi" w 1937 roku, wywołała powszechny żal wśród wielbicieli i była porównywana do tragicznej śmierci Valentino. W 1965 roku wydano jej powieść "Today is Tonight", napisaną w 1934 roku.

Została gwiazdą mając 19 lat, stała się legendą w wieku 26. Platynowe włosy i piękna figura uczyniły z niej symbol seksu lat 30.

Jean Harlow, właściwie Harlean Harlow Carpenter, urodziła się 3 marca 1911 roku w Kansas City. Po rozwodzie rodziców zamieszkała z matką, która zajęła się wychowaniem córki i przygotowywaniem jej do roli wielkiej gwiazdy filmowej. Wtedy też zaczęto ją nazywać "Baby". Jako nastolatka Jean zachorowała na szkarlatynę, co miało najprawdopodobniej wpływ na późniejszy stan jej zdrowia. Mając 16 lat poślubiła Charlesa McGrew i przeprowadziła się do Los Angeles, gdzie rozpoczęła karierę filmową. Zagrała małe role w kilku filmach, między innymi u boku Clary Bow i Flipa (Stan Laurel) i Flapa (Oliver Hardy), po czym została dostrzeżona przez reżysera Howarda Hughesa. Rola w jego filmie "Aniołowie Piekieł" stała się dla niej przełomem. Wkrótce Jean podpisała kontrakt z wytwórnią MGM. Kiedy wydawało się, że wszystko zmierza we właściwym kierunku, drugi mąż Harlow, Paul Bern, popełnił samobójstwo. Rok później ponownie wyszła za mąż za Harolda Rossona. Małżeństwo rozpadło się dwa lata później, kiedy Jean miała na swoim koncie kreacje w takich filmach jak "Kaprys platynowej blondynki", "Chińskie Morza", "Kolacja o ósmej", "Wybuchowa blondynka" czy "Żona z drugiej ręki". Zaprzyjaźniła się z Clarkiem Gable, który partnerował jej także na ekranie, a duet Harlow-Gable stał się na tyle dochodowy, że samo pojawienie się tych nazwisk obok siebie na plakatach gwarantowało sukces filmu. W 1937 roku, podczas kręcenia filmu "Saratoga", stan Jean pogorszył się. Wykryto u niej ciężką chorobę nerek, która była powikłaniem po szkarlatynie, na którą zachorowała mając kilkanaście lat. Po doznaniu zapaści na planie "Saratogi" została odwieziona do szpitala, gdzie po kolejnych badaniach zdiagnozowano u niej mocznicę. Zawieziono ją do domu, gdzie przez osiem kolejnych dni zapewniano jej najlepsza opiekę medyczną. Nikt nie wiedział, że "Baby" umiera. 6 czerwca, w stanie krytycznym, została odwieziona do szpitala. Jean Harlow zmarła następnego dnia o 11:35. Mimo że producenci "Saratogi" musieli zastąpić Jean dublerką w brakujących scenach, film odniósł ogromny sukces, stając się jednym z najbardziej kasowych filmów wszechczasów.