Jennifer O'Neill I

Brunetka o delikatnych rysach twarzy nie stała się gwiazdą, choć zagrała sporo ról. Ma za sobą bójne życie prywatne. Aż dziewięć razy wychodziła za mąż. Pokonała tym samym inną matrymonialną rekordzistkę, Elizabeth Taylor. W młodości była świetną amazonką, przeżyła jednak bardzo ciężki upadek i na swojej farmie w Nashville hoduje konie, lecz na nich nie jeździ. Nawrócona na chrześcijaństwo, odnalazła pokój i radość w tej wierze.

Jej ojciec był Irlandczykiem hiszpańskiego pochodzenia, matka zaś Angielką. Urodziła się 20 lutego 1948 roku w Rio de Janeiro, w mieście w południowo-wschodniej Brazylii. Kiedy Elvis Presley w 1956 roku lansował przebój ''Granatowe zamszowe buty'' (Blue Suede Shoes), rok potem -gdy miała 9 lat- szkolne koleżanki naśmiewały się z jej różowych zamszowych butów. Czuła się pokrzywdzona, kiedy zamiast otrzymać konia, rodzice kupili jej kota. W wieku 14. lat chciała popełnić samobójstwo. Mając 15 lat podczas jazdy konnej złamała plecy i kark w trzech miejscach. Rodzina przeniosła się ze stanu Connecticut do Nowego Jorku, gdzie ona w wieku 15. lat rozpoczęła karierę modelki. Uczęszczała do Dalton School na Manhattanie, uczyła się aktorstwa w nowojorskiej szkole Neighborhood Playhouse. W wieku 17. lat wyszła za mąż i urodziła córkę Aimee. Wkrótce potem pod wsływem nacisku znalazła się w szpitalu dla umysłowo chorych.

Pierwszy film z jej udziałem to była komedia Daniela Manna ''Dla miłości Ivy'' [1968] z Sidneyem Poitier. Zwróciła na siebie uwagę reżysera Howarda Hawksa, który zaangażował ją do swojego przygodowego westernu z Johnem Wayne'em ''Rio Lobo'' [1970]. Zapowiadała się na wielką aktorkę.

Jennifer otrzymała pierwszy rozwód i wyszła ponownie za mąż za studenta filozofii Wschodu. Otrzymała główną rolę w nagrodzonym Oscarem za muzykę dramacie Roberta Mulligana ''Lato '42'' [1971], który przyniósł jej międzynarodowe uznanie wśród krytyków i widzów. Niestet, nigdy więcej nie otrzymała tak wielkiej roli ponownie. Kontynuwała karierę aktorską w filmach: kryminale ''Pani lodu'' [1973] Toma Griesa i horrorze Davida Cronenberga ''Telepaci'' [1981].

Przez pewien czas jej mężem był Nick De Noia, twórca choreografii męskiej grupy tanecznej Chippendale's, który został zastrzelony z wielkim kalibrem w 7 kwietnia 1987. Piąty mąż dał jej syna Reisa. Jednak on także roztrwonił cały jej majątek. Z szóstym mężem Mervinem Louque ma drugiego syna Coopera. Rozwiodła się z nim, wyszła po raz siódmy za mąż, i wróciła do Mervina Louque (ósmy mąż), z którym po raz dziewiąty w 1997 roku wzięła ślub. Pomimo własnych tragedii była zaangażowana w charytatywne akcje Amerykańskiego Społeczeństwa Raka i współpracowała z innymi dobroczynnymi fundacjami typu March of Dimes, Retinitis Pigmetosa Foundation i Arthritis Foundation. Napisała autobiografię ''Przeżyć samodzielnie'' (Surviving Myself).