Kazimierz Przerwa-Tetmajer 

Kazimierz Przerwa-Tetmajer urodził się 12 lutego 1865 roku w Ludźmierzu. Był znanym polskim poetą i nowelistą okresu Młodej Polski. Jego wiersze są pełne dekadentyzmu i nastrojowości.

W 1883 roku wraz z rodziną zamieszkał w Krakowie, gdzie uczęszczał do gimnazjum Św. Anny. W latach 1884–1886 studiował na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zadebiutował w 1886 roku poematem "Illa". W 1888 zdobył nagrodę literacką za wiersz ku czci Mickiewicza, a rok później za wiersz ku czci Kraszewskiego. Współpracował z "Tygodnikiem Ilustrowanym", "Kurierem Warszawskim" i krakowskim "Czasem". W młodości dobrze poznał Podhale, Spisz i Tatry. W 1892 brał udział w pierwszym wejściu na Staroleśny Szczyt. Po 1896 roku ze względu na problemy ze zdrowiem zrezygnował ze zdobywania gór, lubił natomiast spacerować po dolinach. Zafascynowany góralskim folklorem napisał cykl opowieści "Na skalnym Podhalu". W 1896 roku pełnił funkcję osobistego sekretarza Adama Krasińskiego. Po I wojnie światowej mieszkał w Krakowie i Zakopanem aż wreszcie osiadł na stałe w stolicy. W latach 1918–1919 zainteresował się sporem polsko-czechosłowackim o granicę w Tatrach. Od 1921 roku pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich. W 1934 został członkiem honorowym Polskiej Akademii Literatury. Pod koniec życia, ze względu na nasilającą się chorobę umysłową i utratę wzroku, wycofał się z życia publicznego.

W styczniu 1940 roku został umieszczony w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. Zmarł po kilku dniach. Sekcja zwłok jako przyczynę zgonu wskazała nowotwór przysadki mózgowej oraz niedokrwistość i niewydolność krążenia. Obecnie Kazimierz Przerwa-Tetmajer spoczywa na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem.