Lepsza bo co? Bo się popłakała?

Bo nie udawała, bo miała co grać i grała wiarygodnie - głupią dziewuchę, która jednak szczerze zakochuje się do szaleństwa w starszym od siebie mężczyźnie i chce z nim być mimo wszystko.
Tymczasem Grochowska, czego osobiście nie znoszę, mizdrzy się do ekranu, robi słodkie minki na smutne oczy wymuszając wzruszenie w idiotycznie skądinąd napisanym wątku romansu znanego reżysera i nauczycielki, która zachowuje się jak pensjonarka (to akurat nie jest jej wina tylko scenarzysty/reżysera). I to pretensjonalne wręcz kiczowate zakończenie/pożegnanie na lotnisku.
Chryste, ile razy to już było.
I ile razy jeszcze będzie?

[spoiler] Chyba przeoczyłeś/-łaś motyw trucizny w omawianym filmie. Jeśli ktoś komuś wlewa trutkę na szczury do zupy, nawet aby ulżyć cierpieniu (?), to raczej nie oznacza, że "chce z nim być mimo wszystko". Wręcz przeciwnie. A jeśli rozmawiamy już o ocenach moralnych to nie postawiłbym wyżej podlotka, który wskakuje do łóżka malarzowi i robi mu dziecko od kobiety, która poznaje fascynującego ją gościa, ale nie idzie z nim do łóżka, a ponadto decyduje się przerwać tą relację w kulminacyjnym momencie wyjeżdżając zagranicę. Kto tu zachował się jak pensjonarka, bo na pewno nie postać grana przez Agnieszkę Grochowską.

Co do Sadowej nie zamierzam jej jakoś mocno hejtować, ale dla mnie była to rola "do zapomnienia". A scenę płaczu, bo jedynie ją zapamiętałem w wykonaniu tej pani, zagrała poprawnie, tak jak powinna to robić każda absolwentka szkoły aktorskiej. Nie czułem natomiast żeby Grochowska wymuszała na mnie cokolwiek, choć przyznaję, że mam do niej słabość i mógłbym ją oglądać nawet obierającą ziemniaki a i tak kręciłaby mnie 100 razy bardziej niż pozująca nago Lidia Sadowa.