Red Buttons 

Red Buttons (prawdziwe nazwisko Aaron Chwatt) przyszedł na świat w bardzo ubogiej rodzinie we wschodniej części Manhattanu, w Nowym Jorku. Miejscu niezwykłym, albowiem dokładnie w tej samej okolicy urodziły się takie sławy show biznesu jak Fanny Brice, Eddie Cantor, George Burns, Jimmy Durante, czy George Gershwin.

Od najmłodszych lat, mały chłopiec wiedział dokładnie, co chce robić w życiu. Już jako siedmiolatek występował na ulicach Nowego Jorku, zbierając pieniądze od przechodniów za swoje występy. Bardzo ładna barwa głosu pozwoliła mu przez blisko trzy lata śpiewać w szanowanym Coopermans Choir. W tym czasie, z uwagi na kolor włosów, koledzy nazwali go Red ("red" po angielsku znaczy m.in. rudy). Imię to przylgnęło do chłopca do końca życia. W wieku 12 lat, brał udział w każdym pokazie talentów, na jaki udało mu się dostać, głównie z powodu możliwości wygrania 5 dolarów, co w czasach Wielkiego Kryzysu było pokaźną sumą pieniędzy. Kiedy ukończył 16 rok życia i mimo że wciąż uczęszczał do Evander Childs High School na Bronksie, otrzymał pracę w tawernie Ryan's na City Island, w Nowym Jorku. Jako że uniform, który nosił miał mnóstwo guzików, Dinty Moore, światowej sławy dyrygent, nazwał go wówczas "Red Buttons" (w dosłownym tłumaczeniu - "Rude/Czerwone Guziki"). W ten sposób narodził się sceniczny pseudonim aktora.

W 1939 roku, Red zaczął - jako najmłodszy komik w historii - pracę w Minskym. Sam żartobliwie podsumował się jako "Jedyny Komik Posiadający Swoje Własne Zęby". Zajęcie to nie trwało jednak długo, albowiem Red odkrył Broadway. Pierwsze spotkanie ze sceną nie było jednak zbyt szczęśliwe. W 1941 roku, aktor Jose Ferrer przekonał go do udziału w komedii o Pearl Harbour pt. "The Admiral Had A Wife". Premiera przewidziana na grudzień 1941 roku, nigdy się w istocie nie odbyła. Na kilka dni przed wielkim otwarciem Japończycy zbombardowali Pearl Harbour, co przekreśliło szanse na wystawienie komedii. Red zadebiutował na Broadwayu dopiero rok później - w 1942 roku zagrał w przedstawieniu "Vicki" z Jose Ferrerem i Utą Hagen.

W 1943 roku, Buttons, który w międzyczasie zaciągnął się do Korpusu Powietrznego Armii Stanów Zjednoczonych, został wybrany do roli w przedstawieniu "Winged Victory". Gdy George Cukor zrealizował niebawem film na podstawie sztuki, Buttons powtórzył swoją broadwayowską rolę na dużym ekranie. Wyruszył jednak na front, gdzie razem z innym aktorem Mickeyem Rooneyem występował jako komik przed resztą żołnierzy. Po zakończeniu służby wojskowej, powrócił na Broadway i zagrał w dwóch przedstawieniach - "Barefoot Boy with Cheek" z Nancy Walker i w "Hold It". Od 1948 do 1952, Buttons występował głównie na Broadwayu i był częstym gościem programów telewizyjnych. W 1952 roku otrzymał w stacji CBS swój własny program "The Red Buttons Show". Był to ogromny hit, zaś Buttons zdobył Academy of Radio and Television Arts and Sciences Award (czyli późniejszą nagrodę Emmy) jako najlepszy komik 1953 roku. Show kręcono trzy lata.

Rok 1957 przyniósł mu największe sukcesy - wystąpił obok Marlona Brando w filmie "Sayonara" (w reżyserii Joshuy Logana). Za swą dramatyczną rolę oficera zakochanego w Japonce otrzymał Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego, a wcześniej Złoty Glob w tej samej kategorii. Z następnych jego filmów warto odnotować m.in.: "Podrabiany generał", "Cyrk Wielki", "Hatari!", "Najdłuższy dzień", gościnny występ w roli samego siebie w obrazie Billy Wildera "Raz, dwa, trzy", "A Ticklish Affair", "Harlow" (nominacja do Złotego Globu dla aktora drugoplanowego), "Czyż nie dobija się koni?" (następna nominacja do Złotego Globu za rolę drugoplanową), "Tragedia Posejdona", "Ale kino!", czy też "Znów mieć 18 lat" z Georgem Burnsem.

W 1966 roku, Red zrealizował dla ABC serię "The Double Life of Henry Phyfe". Był też gościem wszystkich ważniejszych programów rozrywkowych - u Eda Sullivana, Andy Williamsa, Dinah Shore, Eddie Fishera, czy w "Bill Cosby Show". Pojawiał się też na małym ekranie w "Playhouse 90", "Studio One", czy "Ostrym dyżurze".

Przed śmiercią Red był częstym gościem specjalnym w kasynach w Las Vegas, Reno czy Atlantic City. Nagrał też album dla dzieci z wierszami pt. "Poems for My Daughter and Other Little People, Love Daddy". Za swoją artystyczną działalność został uhonorowany gwiazdą na Hollywoodzkim Bulwarze Sław. Artysta zmarł 13 lipca 2006 roku w wieku 87 lat.