Nie wiem czy taki temat już był, ale jeżeli był to przydało by się go odświeżyć. Z chęcią
poczytam wszelkie opinie na temat wyżej wspomnianej książki.

Ja książkę uważam za genialną i przychylam się do twierdzenia, że jest najlepszą w
dorobku Kinga. Ciekawa od pierwszej strony, wciąga strasznie, ale potem czyta się ją
oszczędnie, bo zwyczajnie żal się z nią rozstawać (to TYLKO 856 str. :P).
Fantastyczny klimat przełomu lat 50-tych i 60-tych, te stroje, te potańcówki szkolne, TA
muzyka!!!! I ta zupełnie inna od naszej obyczajowość.
Z głównym bohaterem Jakiem, zaprzyjaźniłam się od przeczytania pierwszej strony ;)
Zwyczajnie polubiłam tego gościa. W końcu spędziłam z nim 5 dosyć intensywnych lat
;) Zaprzyjaźniłam się też z innymi bohaterami, w zasadzie zbratałam się z całą
Ameryką! Nagle te czasy wydały mi się tak bliskie...NIE! Zaraz! Ja żyłam w tych czasach
i tymi czasami. Tak samo jak głównemu bohaterowi zależało mi na Kennedym. Przed
oczami miałam być może to samo co Jake, zapłakanych ludzi na ulicach, opustoszałe
miasta i wielką żałobę narodową.
Przesłuchałam każdą wspomnianą w książce piosenkę, zdjęcia Oswaldów, Mariny,
June...Nagranie z zamachu...Ten temat, jeszcze kilka dni temu tak mi daleki, stał się
nagle ogromnie mi bliski.
Morał płynący z książki jest jednocześnie smutny, ale i pokrzepiający... Płakałam jak
dziecko w pewnym momencie tej książki (Ci co czytali z pewnością wiedzą, co to za
moment)...Jest mi też smutno, że skończyłam, a wszystkim tym, którzy być może w tym
momencie zabierają się czytanie, zwyczajnie zazdroszczę....Tym którzy się wahają,
mogę jedynie doradzić - Nie zastanawiajcie się ani przez chwilę!
A tych, którzy przeczytali- zapraszam do dyskusji ;)